Ik had niet verwacht dat ik een jaar na de afscheidsblog van vosje Banjer nu alweer een blogje schrijf over een vosje dat ons heeft verlaten. Zaterdag 11 maart 2023 kreeg ik thuis een appje.... Vosje CC was dood gevonden. Jeetje, wat was dat nou.....? Ze was nog geen zes jaar oud.
Ik kan het nog steeds niet bevatten en via de foto's van haar probeer ik het allemaal te beseffen. En komen de mooie herinneringen en fijne momenten met dit lieve vosje weer naar boven.
De laatste foto van haar, ze keek nog even achterom..... op 16 oktober 2022.... dat was de laatste keer dat ik haar heb gezien.
06 mei 2017, mijn eerste foto van haar en ik was meteen verliefd. Wat een lief snoetje. Ze was nieuwsgierig en kwam kijken naar al die zwarte toeters van de fotografen. Wat hebben we genoten van haar en haar broertje.
Met haar broer en mama vos.
Een week later, vosjes groeien snel.
Zomer 2017.... ik was de jonge vosjes en hun moeders even kwijt na een verhuizing maar in de zomer kwamen de pubers weer terug naar de geboorteplek. Ze is al een echt vosje.
Lekker lui
Met een prachtige wintervacht in november 2017. Ze laat zich nog steeds veel zien en blijft in de buurt van de burcht waar zij is geboren.
Winter 2018, CC op haar mooist. Dit vosje was ook altijd zo rustig. Je kon haar fotograferen en ze ging gewoon haar gang. Al hield ze de klikkende camera's wel goed in de gaten.
Een van mijn mooiste foto's van haar in de winter van 2018.
Inmiddels is het najaar 2018. CC heeft al jongen gehad, maar hield deze goed verborgen. De jonge moeder is hier weer vrij van het verzorgen van de kleintjes en rust even uit op de 1000 meterweg, de plek waar in die tijd meerdere vosjes zich lieten zien en het er gemoedelijk aan toe ging tussen de vosjes.
2019....zwanger en weer is haar geboorteburcht de plek waar zij zelf haar kleintjes gaat krijgen.
Op een mistige middag in maart, hoogzwanger. De kleine vosjes in haar buik kon je zien bewegen. Dit was een van de laatste keren dat zij zich op de 1000 meterweg liet zien.
Wat was ze een lieve moeder, zo zorgzaam. Hier straalt toch de liefde van af.
En altijd op haar hoede dat de kleine niet te ver weg gaat.
Mama CC met een van haar welpen. Van deze jongen hebben we er geen meer terug gezien. Soms blijven de moervosjes nog wel bij de burcht, net zoals CC zelf in 2017-2018.
Geniet momentje, ik zat op de duizendmeterweg op een heuvel in de schaduw van een boom. En ineens was ze er, ze kwam even kijken bij mij.....zo van "Wie is daar? Oh, jij bent het". en ging vervolgens op een nabijgelegen schaduwplek lekker liggen. Dit zijn voor mij de mooiste herinneringen aan haar.....
.....die momentjes dat ik alleen met haar was en zij helemaal relaxed vlakbij ging liggen.
Eind 2019. Er was veel veranderd. Vosjes op de 1000 meter weg waren overleden of weggetrokken. Ook CC kwam niet meer op deze ooit zo fijne vossen plek. Ze ging rond zwerven. En zat vaak dichtbij uitgang Panneland. Zelfs op het terras van het restaurant. Vaak werd ze door vaste AWD gasten die haar kenden weer terug gebracht het gebied in.
April 2020, CC had weer 5 welpjes. Op gepaste afstand (in alle opzichten) maakten we foto's van een tevreden moervos en haar hongerige jongen.
Dit zijn die unieke momenten om te koesteren. Waarschijnlijk ga ik dit nooit meer meemaken.
Happy family
Met haar dochter, die sprekend op haar leek.
Moe van het verzorgen van 5 welpen, zomer 2020.
En net als in 2019, verdween ze ook in 2020 weer zodra het winter werd.....ze zwierf weer rond in een groot gebied. En kom haar dan maar eens tegen. Dat is gewoon een kwestie van geluk hebben. En dat was hier.....op weg naar de uitgang...bijna donker. Ze staat dan ineens voor je met haar lieve blik. Inmiddels met een gehavend oortje.
Na een lange zoektocht door het gebied, kwam ik haar pas in april 2021 weer tegen. Ik had haar bijna een half jaar niet gezien, dus je kan wel raden hoe blij ik was haar zo te vinden, lekker relaxed in het zand. Ik had een momentje alleen met jaar, en zowel ik als CC waren helemaal zen.
Zomer 2021, ze had dat jaar geen welpen, voor haar wel fijn, een jaartje rust want het was haar wel aan te zien dat 3 jaar achter elkaar voor jonge hongerige vosjes zorgen een aanslag op haar lichaam waren. Ze kon even bijkomen. En voor mij was elke ontmoeting met haar een geluksmoment.
De winter 2021-2022 ging weer voorbij, zonder haar gezien te hebben. Ik bleef haar zoeken, want zij was mijn lievelingsvosje.
