donderdag 27 februari 2020

Lentebodes

Hoewel de winter er helemaal niet geweest is, zal toch aan deze langdurige herfst ook een keer een einde komen. En inmiddels heb ik de kou en sneeuw al uit mijn hoofd gezet, en verlang ik stiekem naar het voorjaar. De lente zon, rustige dagen waarbij je wandelt en overal om je heen vogels hoort.
Zover is het nog niet want voorlopig blijft het vooral hard waaien.
Maar de sneeuwklokjes en krokussen geven toch een klein beetje een lente gevoel.


In februari ben ik twee keer dichtbij huis op pad gegaan om sneeuwklokjes en de eerste krokussen te fotograferen. De boerenkrokus is een vroege soort, die er al in februari is, gelijk met de sneeuwklokjes. Persoonlijk vind ik deze soort mooier dan de gewone krokus.



Boerenkrokus, bij ons in de straat op een grasveldje ( teven hondenuitlaat gebied, dus het was goed opletten met fotograferen). Deze krokus is wat fijner dan de latere krokus. Hier was de zon er nog bij, ik wilde een dag later nog een keer gaan, omdat het zonder felle zon wel wat mooier is. Maar helaas kwam Ciara toen voorbij razen........ en in no time lagen ze plat.


Ik heb in Leiden een paar locaties waar ik ieder jaar ga kijken voor de lentebodes: Stadspark Plantsoen (maar helaas is dat ook een grote honden uitlaat zone), de monumentale begraafplaats Groenesteeg en wat verder weg, maar nog op fietsafstand....Kasteel Oud Poelgeest.  Onderstaande foto's zijn op deze locaties gemaakt.


Begin februari, een keertje een wat koudere ochtend, waar het nog niet zo heel hard waaide , even de macro voorzetlens geprobeerd. 


Ik zoek altijd naar een sneeuwklokje dat boven de rest uitsteekt, anders wordt het al snel rommelig.
Bij dit soort fotografie ben ik ook altijd erg zoekende, vaak heb ik een paar dagen nodig om er een beetje in te komen en in de flow te komen.



Of een klokje op de voorgrond met de andere klokjes als vage witte vlekken in de achtergrond.



Close up van de boerenkrokus, ik had zelf even voor wat schaduw gezorgd.



Heerlijk dat zonnetje, maar voor fotografie soms net iets teveel.  Met een zonnetje heb je wel mooie bokeh bollen in de achtergrond.



Een grasveld vol krokuussen in wit, lila, paars.....een hele uitdaging om die te fotograferen. Ze waren nog niet allemaal open, dus ik hoop nog snel een keer voor de herkansing. Ik vond dit schattige koppeltje zo tegen elkaar aan wel erg leuk.



Sneeuwklokje kijkt boven de rest uit. Ik had een verfrommeld boterhammenzakje met een klein gaatje erin voor mijn lens gehouden voor de wazigheid rondom.



Narcissen. Ik heb niet zoveel met gele bloemen, zeker als het ook nog grote bloemen zijn. Narcissen....ik loop er eigenlijk altijd aan voorbij, want de klokjes en krokussen zijn veel leuker.
Toch even wat geprobeerd, weer met het boterhammenzakje voor de lens.   
Het geel lijkt toch allemaal wat zachter over te komen zo.



Bos hyacint, helaas waaide het inmiddels zo hard dat het tere bloempje alle kanten op ging en fotograferen echt niet meer lukte. Ik hoop dat ze er nog even staan, dan ga ik ook daarvoor nog voor een herkansing.


Helemaal alleen.....lijkt het.....



En weer eentje die groter is dan de rest...




En nog eentje




Het sneeuwklokjes bos....over een paar weken is dit bos weer vol met bosanamoontjes, en ook die wil ik weer proberen vast te leggen.



De eerste bosanemoontjes bloeien al. Wel heeft de vele regen en de wind  impact op de bloemetjes, heel veel waren er al bruin. Maar ik zag nog heel veel groen , waar over een paar weken de bosanemoontjes staan, dus ook daarvoor ga ik nog een keertje het bos in.

Afgelopen maand was de wind toch wel de grote spelbreker op al mijn foto uitstapjes, waar het in de Waterleidingduinen dan vooral wandelen werd, heb ik hier bij de bloemetjes mij beperkt tot foto's met de zoomlens. Als ik mijn macro voorzetlens ga gebruiken, moet er echt minder wind zijn, en daar hoop ik op voor de komende weken......dan kan ik nog een keer voor de krokussen en de bosanemoontjes.

zondag 16 februari 2020

Amsterdamse Waterleidingduinen: Mosjes en vosjes

Het is een beetje komkommertijd op fotografie gebied. Mede door de steeds maar aanwezige te harde wind en het vaak donkere weer, lijken de fotografie onderwerpen zich ook te verstoppen.

Wintergasten waren nauwelijks te bekenen, ook in februari niet. Maar ja, de winter zelf was ook foetsie.  Het fotograferen van sneeuwklokjes of krokussen bij windkracht 5 is ook geen goed idee, en ook aan zee (op zoek naar de kustvogels) is het met die wind geen pretje.

Dan is er voor mij nog 1 optie....de waterleidingduinen. Te meer ook omdat dit gebied niet alleen mijn favoriete fotografie locatie is, maar ook de plek om tot rust te komen en te ontspannen. Dus wanneer het daar niet wil lukken met de foto's, hou ik er nog altijd een mooie wandeling aan over.



Vosje lag lekker relaxed in het zonnetje, op een van de weinige rustige februari dagen.


Ik hoopte op wintergasten en winterweer in februari, maar de herfst ging door zoals die in oktober begon.......  


Met een beetje geluk wist ik nog een baardman vrouw op de foto te krijgen



En een brilduiker man..... deze wintergast heb ik dit jaar veel minder gezien in de AWD als voorgaande jaren, waar ik er soms wel 4 of 5 bij elkaar zag


Niet meer dan een bewijsplaatje....maar wel een wintergast...de klapekster , hoog op zijn uitkijkpost



Dat het in februari al voorjaar werd bleek wel uit het gefluit van de koolmezen. Deze ging er heel even mooi voor zitten.


Bij gebrek aan vogels op het water, ben ik maar op zoek gegaan naar iets anders dat altijd aanwezig is in de duinen: mos.  Soms veradelijk glad (zeker na al die regen), maar als je op je knietjes gaat en door de macrolens kijkt......verrassend mooi, de ieniemienie wereld van de mosjes wordt door zo'n lens ineens wat groter


muurmos.......op een paar grote stenen vond ik verschillende soorten mosjes. 
Het loonde zich de moeite om mijn voorzetlensje te pakken.



Wat zijn het toch bijzondere verschijningen , zomaar op een paar stenen, waar menigeen aan voorbij loopt.


Ik ga er geen namen bij zetten, omdat ik geen mosjes expert ben, en totaal geen idee heb hoe dit allemaal heet, misschien zijn alle mosjes op de stenen wel muurmosjes.



eenzaam tussen de glinsterende kleine mosjes



Bling bling 
De wondere wereld op een maar vierkante centimeter


Een veld met hier en daar oranje......en als je dan dat oranje goed bekijkt, zie je dit.


Of dit....volgens mij is dit ruig haarmos


Eigenlijk zou ik hier een paar uur voor uit moeten trekken, want thuisgekomen zie ik dan toch dat het niet helemaal naar wens is.... maar ja....in de AWD wilde ik nog iets zien, waarvan ik weet dat het misschien heel snel voorbij is.



Het verliefde vossenkoppeltje...okee....op een heel verkeerde plek, op de straat met een rommelige takken bende op de achtergrond...maar wel zo lief...
En als je dan op Valentijnsdag een foto als deze kan maken, dan is dat helemaal leuk.
De vossen paartijd is tussen december en februari...dus hoe lang dit koppeltje nog zo lief samen blijft is de vraag.


Nog wat vossenfoto's van afgelopen tijd. 
Het is echt geen zekerheid dat je een vosje ziet, maar ik heb vaak toch wel geluk. 



Het vosje met de boze blik had ik al een paar maanden niet meer gezien..... dus ik was blij dat ze heel eventjes langs kwam. Hier kwamen er wat vreemden voor haar langs...en als ze het niet vertrouwd, kijkt ze zo...om vervolgens de struiken in de gaan.



Dezelfde vos, dezelfde dag...maar iets eerder....als ze het vertrouwd, kijkt ze meteen een stuk vriendelijker.


En ondertussen, op een andere plek, wordt deze rekel het meest gefotografeerde vosje van de duinen.



Maar ja, met die charme, die blik.....dan smelt je toch.


Fotografen?  ach.....als ik wil slapen....dan ga ik slapen.... midden op het pad..



Het moervosje komt even kijken...


Terwijl haar vriendje even geniet van het zonnetje, dat even lenteachtig aandeed.


om vervolgens weer in slaapstand te gaan.






En het silhouhert sluit deze blog af.
Wat minder variatie als voorgaande AWD blogs maar het aanbod was deze winter ook wat minder (op de dagen dat ik in de gelegenheid was om op pad te gaan)










Ook al leverde februari tot nu toe op fotografie gebied minder op dan waar ik op hoopte, tijdens de wandelingen in de duinen geniet ik altijd.  We zullen nu wel richtig voorjaar gaan....ontluikend groen, wilgenkatjes, de vogels die op hun post zingen, de eerste tjiftjaf die terug komt..... want hoewel ik  nog een klein beetje hoop op een glimp van de winter, met sneeuw, kijk ik stiekem toch wel uit naar het voorjaar. Want die stormen en regen ben ik echt zo zat.