Er was eens een vosje in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Dat vosje had 10 jaar geleden de naam Banjer van iemand gekregen en deze naam heeft ze altijd gehouden, tot ik haar in maart van dit jaar voor het laatst zag: oud, moe en broos.
Een moment om terug te blikken op het leven van dit vosje dan in 2012 begon. Ik wandelde al een aantal jaren in de duinen en had in 2010 haar moeder Moertje voor het eerst ontmoet.
Banjer is geboren in het voorjaar van 2012 maar mijn eerste ontmoeting was in de zomer en pas eind 2012 maakte ik voor het eerst een goede foto van haar. En vanaf dat moment ben ik haar blijven blijven volgen. Eerst op de duizendmeterweg waar zij samen met Moertje en moervosjes uit 2010 en 2011 (ook kinderen van Moertje) een goed leven had.
Daarna zat ze in andere gebiedjes, maar steeds liet ze zich weer zien. Hier het verhaal van Banjer.
Jonge Banjer op de Duizendmeterweg. Wat was dat een mooie tijd. Een vosje dat net als haar moeder gewend was aan mensen. Ze was nieuwsgierig en kwam regelmatig even kijken wie er nu weer voorbij banjerde.
Februari 2013 Banjer in de sneeuw, op jacht naar een muis. In die periode fotografeerde ik wel, maar was er nog niet zo bewust mee bezig als nu, dus na een paar vossenfoto's wandelde ik weer verder. Jammer, want hier had nog een mooie sneeuw vossen serie in gezeten. En in de tijd was het nog zo rustig, dat je dit momentje met slechts 1 andere fotograaf waar je mee wandelde, kon beleven.
Kampioen gekke bekken trekken....en piepen. Vooral als haar moeder in de buurt kwam.
Een van mijn mooiste foto's van haar. Deze foto hangt thuis nog ingelijst in de gang.
Voor degenen die al lang in de AWD wandelen en op de Duizendmeterweg de vossen fotografeerden , is dit een bekende plek, ook wel de tribune genoemd. De ontmoetingsplek voor de liefhebbers van de AWD en vaak kwam er dan wat roodharig gezelschap.
Mooie dame
Relaxed
Water genoeg in de AWD\
Moeder Banjer, één van haar kinderen heb ik nog in de jaren daarna gezien, tot 2019.
Verstoppertje spelen met een van haar kinderen. In 2016 veranderde er veel in het leven van Banjer. In maart van dat jaar overleed haar moeder Moertje. In de zomer was daar een nieuw jong moervosje, en die begon in het najaar de baas te spelen.
Banjer was steeds meer op haar hoede op de Duizendmeterweg. Ze stak ook vaker het bruggetje over richting verboden gebied.....want aan de Duizendmeterweg kant zat het nieuwe moervosje en die was niet lief voor Banjer.
Oh, oh.....daar is dat gemene vosje weer.....
Mooie dame, dit was eind 2016.
Winter 2017, de laatste foto van haar op de Duizendmeterweg. Ze verdween daarna naar het infiltratie gebied ( de bouwplaats) om daar een paar jaar in alle rust haar nieuwe territorium in te nemen en kleintjes te krijgen.
Inmiddels zes jaar en nog steeds prachtig. Ze kwam ook in haar nieuwe gebied regelmatig even kijken. Haar lieve uitstraling en vriendelijke , rustige karakter, maakte dit vosje tot mijn favoriete vos.
En soms, als je denkt dat ze er niet meer is..... staat ze ineens weer voor je.
Wat is ze mooi in haar wintervacht.
Winter 2019, in januari hadden we een paar dagen sneeuw. En dit waren voor Banjer de laatste rustige momenten in haar nieuwe gebied, want het jongere moervosje was vertrokken van de Duizendmeterweg, en kwam precies het gebied van Banjer in.
In de sneeuw.
Banjer werd ruw verjaagd en ze verdween nog meer naar het zuiden. Ik zag haar bijna een jaar niet meer....
En ineens was ze daar weer in oktober 2019, weer even in het infiltratie gebied, maar niet voor lang want dat andere vosje was steeds in de buurt en was alles behalve vriendelijk.
Banjer verdween weer, en bleef meer dan een jaar weg. Eind 2020 zag ik haar weer, en weer een stukje zuidelijker. Ze werd zichtbaar ouder. Maar ze was nog steeds het lieve , nieuwsgierige vosje.
En weer een jaar later. (zomer).....het was schrikken, ze zag er slecht uit. Ze liep moeilijk, had traanoogjes en was mager. Gelukkig was de zomer van 2021 een heerlijke koele, natte zomer, anders had ze het misschien niet gered. Helaas waren er op deze nieuwe plek ook weer een paar moervossen die haar niet dulden en dat haar ook lieten weten. De arme Banjer werd weer in elkaar gemept. Soms hoorde ik haar piepen en wist ik alweer hoe laat het was.
En ze verdween alweer voor lange tijd, om op Tweede Kerstdag ineens weer tevoorschijn te komen in haar mooie wintervacht en helemaal opgeknapt....leek het.
December 2021
En toen kwam 2022.....in februari en maart ging ze toch wel erg snel achteruit..
Een van de laatste foto's die ik van haar maakte....op 4 maart 2022. De oude dame.
Ze was moe, ging vaak liggen en half maart verdween ze in de struiken om er te gaan liggen. Ik was daar zelf niet bij, maar ik denk dat het toen haar laatste dagen waren. Ze is na die 14e maart niet meer gezien. En ook niet gevonden.....
10 jaar is een hele leeftijd voor een vos. Ze heeft zeker een paar mooie jaren gehad. Maar een groot deel van haar leven is ze opgejaagd door andere vossen. Ja een vossenleven is niet gemakkelijk, dat heeft Banjer mij wel laten zien afgelopen jaren. Maar Banjer.....wat heb ik van je genoten, je aanwezigheid, de begroeting. De uren dat je gewoon een paar meter bij mij vandaan ging liggen slapen. En nu mag je blijven slapen...... dag lieve Banjer.
