vrijdag 31 maart 2023

Amsterdamse Waterleidingduinen: Voorjaar?

Het voorjaar / lente is nog ver te zoeken. Het lijkt wel of de herfst gewoon doorgaat met waar het in oktober mee begon, regen en wind...... De winter werd op een paar speldenprikjes na al overgeslagen en van aangenaam voorjaarsweer is nog nauwelijks sprake geweest.

Mede door familieomstandigheden, ben ik ik afgelopen maanden veel minder in de AWD geweest als voorgaande jaren. Daar komen nog de OV stakingen bij, en het slechte weer op mijn vrije dagen. Ik heb mij menig werkdag zitten verbijten als ik naar buiten keek en ik zo'n drukke dag had dat zelfs een wandeling tussen door er niet in zat. En dan was het eindelijk een vrije dag....storm, regen...... 

Januari: een van de weinige keren dat het met zonsondergang niet helemaal dicht was getrokken.
Een silhouhert is altijd leuk.


Toch heb ik mij de dagen in de duinen wel vermaakt, vooral veel gewandeld en wat minder gefotografeerd. Hier langs een van de kanaaltjes hebben ze natuurvriendelijke oevers aangelegd, een soort zandstrandjes, waar ook wel eens vogels zitten, als het rustig genoeg is.


Nieuwsgierige knobbelzwaan.


Brilduiker man. Dit jaar waren de wilde zwanen al begin februari vertrokken, althans.....ik heb ze na eind januari niet meer gezien. Van de wintergasten had ik de brilduikers nog niet vastgelegd.


Wat later in februari was er nog een groepje brilduikers, mannetjes en vrouwtjes. Maar ook dit was weer een dag met veel wind, en ik heb daar eerlijk gezegd een enorme hekel aan, zowel om te fotograferen of om te wandelen vind ik het niet fijn.


Als die wind om mijn oren raast, wordt ik zelf ook onrustig, ik hoor de geluiden van de duinen niet meer zo goed en met een beetje pech kan ik mijn camera niet eens stilhouden. Geef mij dan maar een ietswat mistige dag. En dan zo'n koppeltje zwanen.....dat serene sfeertje, dat heb ik nodig om mijn hoofd leeg te maken. En ik kan hier dan ook zo een half uur zitten.


En ik wordt nog steeds blij als ik zo'n mooie damhertman op de heuvel zie. Het worden er steeds minder, dat merk ik echt wel, en ze worden schuwer door het afschot. Maar er zijn mensen die nog steeds vinden dat het er veel te veel zijn.....



Als de wintergasten vertrekken is het een beetje komkommertijd in de duinen, de zomergasten zijn er nog niet, het is nog allemaal wat kaal en dor..... Maar de bosvogeltjes zijn er wel. En die werken soms heel goed mee.




De niet zo schuwe kool en pimpelmees waren gewillige modellen, daar hoef ik niet voor naar een fotohut. Jammer dat er nog geen eekhoorntje zich laat zien (al is hij in het bos wel een paar keer gespot), dan was het helemaal een feestje. 


De vossen laten zich in de wintermaanden niet vaak zien. Ik was blij met deze foto van een rekel in wintervacht. Een gelukje, want het zien van een vos in de AWD is niet meer zo'n zekerheid als een paar jaar geleden.


De grote bonte specht, vrouwtje. Op de foto kun je het niet zien, maar deze vogel had geen rode achterkant op haar kop.  Ze zat redelijk hoog in een kale boom, en het licht was lastig, maar toch een mooi momentje vast kunnen leggen.

Ik zit graag op een mooi plekje mijn broodje te eten en hoop dat altijd dat er nog een leuk diertje voorbij komt. Dit keer zag ik links van mij wat bewegen. Broodje ging weer in de tas en ik ging heel stil zitten.  En daar was ineens dat schattige woelmuisje


Zezat best stil...bijzonder want meestal zijn ze supersnel weer weg.  Heel langzaam richte ik mijn camera, die gelukkig met afdrukken nauwelijks geluid maakt. Ze bleef zitten kijken..... 



Ik maakte een zacht geluidje, toen kon ik deze blik vangen.  Zo leuk.
Ik zat daar in mijn eentje, meer dan een uur met een muisje en een paar vogeltjes...
Maar voor mij is dat de ultieme ontspanning.


Half maart kwam ik een ander vosje tegen...... ze kwam aanlopen, even nieuwsgierig kijken....



hallo daar....

En ze vervolgde haar weg. En ik ook....richting de uitgang.
Het zonnetje van die ochtend was verdwenen, de wind trok aan en de dag eindige weer even grijs als vele andere dagen dit voorjaar.

De eerste maanden van 2023 vielen wat tegen op fotografie gebied (niet alleen in de duinen, ook in de omgeving van Leiden liep het allemaal niet naar wens: OV en het weer waren vaak spelbrekers). April staat voor de deur en met mei zijn dat mijn favoriete maanden, zowel wat fotografie kansen als wat het weer betreft....dus wie weet  ga ik de komende tijd weer wat vaker op pad, en kan ik mijn wensenlijstje afvinken voor de komende maanden.

zondag 12 maart 2023

Dag lief vosje, CC 2017-2023

 Ik had niet verwacht dat ik een jaar na de afscheidsblog van vosje Banjer nu alweer een blogje schrijf over een vosje dat ons heeft verlaten. Zaterdag 11 maart 2023 kreeg ik thuis een appje.... Vosje CC was dood gevonden. Jeetje, wat was dat nou.....? Ze was nog geen zes jaar oud.

Ik kan het nog steeds niet bevatten en via de foto's van haar probeer ik het allemaal te beseffen. En komen de mooie herinneringen en fijne momenten met dit lieve vosje weer naar boven.

De laatste foto van haar, ze keek nog even achterom..... op 16 oktober 2022.... dat was de laatste keer dat ik haar heb gezien.


06 mei 2017, mijn eerste foto van haar en ik was meteen verliefd. Wat een lief snoetje. Ze was nieuwsgierig en kwam kijken naar al die zwarte toeters van de fotografen. Wat hebben we genoten van haar en haar broertje.

Met haar broer en mama vos.


Een week later, vosjes groeien snel.


Zomer 2017.... ik was de jonge vosjes en hun moeders even kwijt na een verhuizing maar in de zomer kwamen de pubers weer terug naar de geboorteplek. Ze is al een echt vosje.


Lekker lui


Met een prachtige wintervacht in november 2017. Ze laat zich nog steeds veel zien en blijft in de buurt van de burcht waar zij is geboren.


Winter 2018, CC op haar mooist. Dit vosje was ook altijd zo rustig. Je kon haar fotograferen en ze ging gewoon haar gang. Al hield ze de klikkende camera's wel goed in de gaten.


Een van mijn mooiste foto's van haar in de winter van 2018.


Inmiddels is het najaar 2018. CC heeft al jongen gehad, maar hield deze goed verborgen. De jonge moeder is hier weer vrij van het verzorgen van de kleintjes en rust even uit op de 1000 meterweg, de plek waar in die tijd meerdere vosjes zich lieten zien en het er gemoedelijk aan toe ging tussen de vosjes.


2019....zwanger en weer is haar geboorteburcht de plek waar zij zelf haar kleintjes gaat krijgen.


Op een mistige middag in maart, hoogzwanger. De kleine vosjes in haar buik kon je zien bewegen. Dit was een van de laatste keren dat zij zich op de 1000 meterweg liet zien.


Wat was ze een lieve moeder, zo zorgzaam. Hier straalt toch de liefde van af. 


En altijd op haar hoede dat de kleine niet te ver weg gaat.


Mama CC met een van haar welpen. Van deze jongen hebben we er geen meer terug gezien. Soms blijven de moervosjes nog wel bij de burcht, net zoals CC zelf in 2017-2018.


Geniet momentje, ik zat op de duizendmeterweg op een heuvel in de schaduw van een boom. En ineens was ze er, ze kwam even kijken bij mij.....zo van "Wie is daar? Oh, jij bent het". en ging vervolgens op een nabijgelegen schaduwplek lekker liggen. Dit zijn voor mij de mooiste herinneringen aan haar.....

.....die momentjes dat ik alleen met haar was en zij helemaal relaxed vlakbij ging liggen.


Eind 2019. Er was veel veranderd. Vosjes op de 1000 meter weg waren overleden of weggetrokken. Ook CC kwam niet meer op deze ooit zo fijne vossen plek. Ze ging rond zwerven. En zat vaak dichtbij uitgang Panneland. Zelfs op het terras van het restaurant. Vaak werd ze door vaste AWD gasten die haar kenden weer terug gebracht het gebied in.


April 2020, CC had weer 5 welpjes. Op gepaste afstand (in alle opzichten) maakten we foto's van een tevreden moervos en haar hongerige jongen.


Dit zijn die unieke momenten om te koesteren. Waarschijnlijk ga ik dit nooit meer meemaken.


Happy family



zo zorgzaam



Met haar dochter, die sprekend op haar leek.


Moe van het verzorgen van 5 welpen, zomer 2020.


En net als in 2019, verdween ze ook in 2020 weer zodra het winter werd.....ze zwierf weer rond in een groot gebied. En kom haar dan maar eens tegen. Dat is gewoon een kwestie van geluk hebben. En dat was hier.....op weg naar de uitgang...bijna donker. Ze staat dan ineens voor je met haar lieve blik. Inmiddels met een gehavend oortje.

Na een lange zoektocht door het gebied, kwam ik haar pas in april 2021 weer tegen. Ik had haar  bijna een half jaar niet gezien, dus je kan wel raden hoe blij ik was haar zo te vinden, lekker relaxed in het zand. Ik had een momentje alleen met jaar, en zowel ik als CC waren helemaal zen.


Zomer 2021, ze had dat jaar geen welpen, voor haar wel fijn, een jaartje rust want het was haar wel aan te zien dat 3 jaar achter elkaar voor jonge hongerige vosjes zorgen een aanslag op haar lichaam waren. Ze kon even bijkomen. En voor mij was elke ontmoeting met haar een geluksmoment.

De winter 2021-2022 ging weer voorbij, zonder haar gezien te hebben. Ik bleef haar zoeken, want zij was mijn lievelingsvosje.



En dan is het april 2022...... ineens was ze er weer en alweer dat geluksgevoel. Ja, ze is er nog....en ze ziet er goed uit. 


En overduidelijk heeft ze weer een paar hongerige kindertjes


Mei 2022..... weer zo'n heerlijk 1 op 1 moment, zittend in de schaduw van de ene boom, CC onder de andere boom. Later ging zij heerlijk liggen slapen. Daar kan ik dan alleen maar van genieten.



In tegenstelling tot de voorgaande jaren, kon ik haar nu ook in de zomer niet meer vinden, dus toen ik haar in september weer zag kon ik mijn geluk niet op. Helaas was het onmogelijk mooie foto's te maken, maar ik koesterde nu elk moment dat ik haar zag, omdat de afwezigheid van haar steeds langer werd.



16 oktober........de laatste foto van haar..... Ze is nog wel gezien daarna, ook nog in december. Daarna niet meer...tot gistermiddag toen een medefotograaf haar vond...



foto gemaakt door Astrid Smits


CC....ik hoef je niet meer te zoeken, geen onzekerheid meer hoe het met je gaat. Je bent er niet meer en we gaan je missen. De liefste, zachtaardigste vos, en zorgzame moervos. Ik ga je missen.