Het voorjaar / lente is nog ver te zoeken. Het lijkt wel of de herfst gewoon doorgaat met waar het in oktober mee begon, regen en wind...... De winter werd op een paar speldenprikjes na al overgeslagen en van aangenaam voorjaarsweer is nog nauwelijks sprake geweest.
Mede door familieomstandigheden, ben ik ik afgelopen maanden veel minder in de AWD geweest als voorgaande jaren. Daar komen nog de OV stakingen bij, en het slechte weer op mijn vrije dagen. Ik heb mij menig werkdag zitten verbijten als ik naar buiten keek en ik zo'n drukke dag had dat zelfs een wandeling tussen door er niet in zat. En dan was het eindelijk een vrije dag....storm, regen......
Januari: een van de weinige keren dat het met zonsondergang niet helemaal dicht was getrokken.
Een silhouhert is altijd leuk.
Toch heb ik mij de dagen in de duinen wel vermaakt, vooral veel gewandeld en wat minder gefotografeerd. Hier langs een van de kanaaltjes hebben ze natuurvriendelijke oevers aangelegd, een soort zandstrandjes, waar ook wel eens vogels zitten, als het rustig genoeg is.
Nieuwsgierige knobbelzwaan.
Brilduiker man. Dit jaar waren de wilde zwanen al begin februari vertrokken, althans.....ik heb ze na eind januari niet meer gezien. Van de wintergasten had ik de brilduikers nog niet vastgelegd.
Wat later in februari was er nog een groepje brilduikers, mannetjes en vrouwtjes. Maar ook dit was weer een dag met veel wind, en ik heb daar eerlijk gezegd een enorme hekel aan, zowel om te fotograferen of om te wandelen vind ik het niet fijn.
Als die wind om mijn oren raast, wordt ik zelf ook onrustig, ik hoor de geluiden van de duinen niet meer zo goed en met een beetje pech kan ik mijn camera niet eens stilhouden. Geef mij dan maar een ietswat mistige dag. En dan zo'n koppeltje zwanen.....dat serene sfeertje, dat heb ik nodig om mijn hoofd leeg te maken. En ik kan hier dan ook zo een half uur zitten.
En ik wordt nog steeds blij als ik zo'n mooie damhertman op de heuvel zie. Het worden er steeds minder, dat merk ik echt wel, en ze worden schuwer door het afschot. Maar er zijn mensen die nog steeds vinden dat het er veel te veel zijn.....
Als de wintergasten vertrekken is het een beetje komkommertijd in de duinen, de zomergasten zijn er nog niet, het is nog allemaal wat kaal en dor..... Maar de bosvogeltjes zijn er wel. En die werken soms heel goed mee.
De niet zo schuwe kool en pimpelmees waren gewillige modellen, daar hoef ik niet voor naar een fotohut. Jammer dat er nog geen eekhoorntje zich laat zien (al is hij in het bos wel een paar keer gespot), dan was het helemaal een feestje.
De vossen laten zich in de wintermaanden niet vaak zien. Ik was blij met deze foto van een rekel in wintervacht. Een gelukje, want het zien van een vos in de AWD is niet meer zo'n zekerheid als een paar jaar geleden.
De grote bonte specht, vrouwtje. Op de foto kun je het niet zien, maar deze vogel had geen rode achterkant op haar kop. Ze zat redelijk hoog in een kale boom, en het licht was lastig, maar toch een mooi momentje vast kunnen leggen.
Ik zit graag op een mooi plekje mijn broodje te eten en hoop dat altijd dat er nog een leuk diertje voorbij komt. Dit keer zag ik links van mij wat bewegen. Broodje ging weer in de tas en ik ging heel stil zitten. En daar was ineens dat schattige woelmuisje
Zezat best stil...bijzonder want meestal zijn ze supersnel weer weg. Heel langzaam richte ik mijn camera, die gelukkig met afdrukken nauwelijks geluid maakt. Ze bleef zitten kijken.....
Ik maakte een zacht geluidje, toen kon ik deze blik vangen. Zo leuk.
Ik zat daar in mijn eentje, meer dan een uur met een muisje en een paar vogeltjes...
Maar voor mij is dat de ultieme ontspanning.
Half maart kwam ik een ander vosje tegen...... ze kwam aanlopen, even nieuwsgierig kijken....
hallo daar....
En ze vervolgde haar weg. En ik ook....richting de uitgang.
Het zonnetje van die ochtend was verdwenen, de wind trok aan en de dag eindige weer even grijs als vele andere dagen dit voorjaar.
De eerste maanden van 2023 vielen wat tegen op fotografie gebied (niet alleen in de duinen, ook in de omgeving van Leiden liep het allemaal niet naar wens: OV en het weer waren vaak spelbrekers). April staat voor de deur en met mei zijn dat mijn favoriete maanden, zowel wat fotografie kansen als wat het weer betreft....dus wie weet ga ik de komende tijd weer wat vaker op pad, en kan ik mijn wensenlijstje afvinken voor de komende maanden.
