Natuurfotografie is ook.......niet opgeven en volhouden.

 De eerste blog van dit jaar met als thema: Het fotograferen van je doelsoort gaat niet altijd vanzelf. Voor de maand januari had ik een aantal doelen, waarvan één doelsoort een zeehondje op het strand was. Als ik terug kijk naar vorig jaar januari, zou dat geen probleem moeten zijn en ook in november en december had ik geluk dat ik op de juiste dagen ter plekke was. Maar hoe anders het ook kan, bleek wel deze januari.

Schelpje op een heel mistig strand.

Ik ga even terug naar december 2024, toen ik op een ochtend naar het Katwijkse strand ging en daar 1  zeehond op het strand lag. Dit dier was heel relaxed en gaf mij alle tijd om een paar uur lang te genieten en foto's te maken. Soms sloten een paar andere fotografen aan, en na een paar foto's gingen ze weer. Ik bleef lang hangen, want dit soort momenten werken voor mij heel rustgevend. Alsof het zeehondje het relaxte zen gevoel over bracht.

Het licht was perfect, sluierwolken en een heel waterig zonnetje. Dit was een dag tussen een reeks van bewolkte, mistige of druilerige dagen.

Dan is dit toch een cadeautje. Zeker omdat ik voor een groot deel van de ochtend alleen was met dit zeehondje. 

Deze twee foto's hebben een kadertje omdat ik ze had geselecteerd voor de mooiste van 2024. (uiteindelijk niet in het overzicht gekomen). Ik had meer foto's, maar voor dit blog laat ik het hierbij.

Het werd 2025 en na de 1 januari storm ging ik op 2 januari vol goede moed richting de uitwatering van Katwijk. En de weken daarna kwamen er nog meer bezoekjes. Helaas, niet ieder jaar is hetzelfde en ook wat de weersomstandigheden betreft was er geen peil op te trekken wanneer de zeehondjes kwamen uitrusten.

En zo trof ik afgelopen maand  de uitwatering aan...... een leeg strand. Allerlei verschillende omstandigheden: hagelbuien, strakblauwe lucht, dikke mist. (ik heb een aantal dagen niet eens mijn camera of telefoon gepakt om te fotograferen en ben gewoon op het strand gaan lopen, uitwaaien).

In het totaal ben ik 9 keer in Katwijk geweest en heb geen enkele keer een zeehondje op het strandje gezien.

Een dag dat er regelmatig een hagelbui over kwam. Er stond ook een stevige wind (als buienradar zegt windkracht 2 , tel er maar gerust wat bij op, deze dag was echt minimaal windkracht 4). De vogels waren nauwelijks te zien. Deze scholekster stond een eindje weg.

Een andere dag zwom er een zeehondje in de uitwatering, maar hij wilde niet even op de kant komen. Maar goed, ik heb deze dag wel een zeehondje gezien. Wel heel jammer dat een dag eerder er twee de hele dag op het strandje lagen, net een dag dat ik ergens anders was.

Toen ik even een broodje ging eten, kwam deze kraai gezellig naast mij staan.

Zomaar een ochtend op het strand, met weer wat winterse buien. En weer geen zeehond.

Maar ik had ook nog een plan B. Een andere soort die op mijn januari wensenlijstje stond, was de drieteenstrandloper.

Op een koude (gevoelstemperatuur -3 graden), zeer mistige dag, zag ik eindelijk een drieteenstrandloper op fotografeerbare afstand. Deze was bepaald niet bang want hij kwam tot een paar meter van mij. Gelukkig maar, want het was zo mistig dat zelfs van korte afstand het fotograferen een uitdaging was (contrast en belichting).

Wat zijn het toch leuke vogeltjes. Het strand was vrijwel leeg, heerlijk die rust. Tja....de foto's lijken wel sepia, maar het waren toch echt kleurenfoto's.

De vogels stonden bij elkaar op een zandbank. Ze wilden niet allemaal kijken naar de fotograaf. En de fotograaf had hele koude vingers.... Dus een goed moment om even op te warmen in de dichtstbijzijnde strandtent "De Watering".

Hoe anders was het een paar dagen later. Ik ging, geheel tegen mijn gewoonte in, op zondagochtend naar Katwijk. Wederom een leeg strandje bij de uitwatering.... nou ja leeg, er waren mensen, honden, kinderen...maar geen zeehonden, en dat was waar ik voor kwam.

Ondanks de enorme drukte, ben ik toch een stukje over het strand gaan lopen. Het was de eerste zonnige dag sinds 3 weken, dus dan is zo'n wandeling heerlijk. Ik zag in de branding een paar drieteenstrandlopers en verderop wat meeuwen.

Dan is het hopen dat ik de kans kan pakken om ze te fotograferen voordat een speelse hond, een gillend kind of een onoplettende wandelaar ze verjagen.

En waar ik eerder te weinig licht had, was het nu met de felle zon wederom een uitdaging. Haha, het lijkt wel of het nooit goed is. Dit was het dus ook weer net niet. Super leuke momentjes, maar de foto van de maand zit er niet bij.

Just the two of us....

Een klein vogeltje en hele hoge golven.

Meestal zie je alleen de foto's, en dan lijkt het allemaal zo makkelijk. Ach die zeehondjes, die liggen toch wel vaak daar op het strand. Niet dus, het kan zomaar zo zijn dat je als fotograaf meerdere keren voor niets gaat. Nu klinkt voor niets weer wat negatief, want het was nooit voor niets. Ook als er geen zeehond ligt, is het fijn om even op het strand te zijn. En gelukkig is het strand voor mij niet al te ver reizen, zodat ik ook in februari mijn geluk weer ga beproeven, want het zou toch een keer moeten lukken.

Ten slotte nog het volgende: Zorg dat je ook een plan B hebt. En probeer ondanks de teleurstelling van het ene, toch te genieten van het andere wat er wel is. En niet te snel opgeven, want de aanhouder heeft uiteindelijk toch succes. Het vraagt gewoon wat doorzettingsvermogen en geduld.

December blues

 Waar ik een hekel heb aan augustus vanwege de droogte, hitte en het harde licht, kan ik december ook het liefst overslaan, maar dan vanwege de donkere, druilerige dagen. Ik mis de uren aan daglicht. Soms zijn er zelfs dagen zonder daglicht, en zit ik hier binnen met de lampen aan een blogje te typen.

Het is bijna tijd voor het 2024 jaaroverzicht maar ik wil nog een aantal foto's delen die ik tussen eind november en afgelopen week heb gemaakt.

Donkere decemberdagen......niet aan mij besteed.

Nog even terug naar eind november. Ik had op 22 november een wandelafspraak met een vriendin op de Veluwe. En wat een geluk, het had gesneeuwd. Helaas dooide het wit wel voor onze neus weg, maar we hebben allebei even in de sneeuw staan springen als blije kinderen. Wat hou ik van dat winterse weer.

Waar herfst en winter samenkomen.

Ik had die dag mijn grote Lumix niet bij me, alleen mijn compacte kiekjes zakcameraatje. En die komt nogal tekort, maar ach....leuke kiekjes zijn ook een mooie herinnering aan deze dag.

Wat heb ik genoten van die paar uurtjes sneeuw. Die middag verdween de sneeuw en bleef het onafgebroken miezeren en soms ook harder regenen.

Een paar dagen later hadden we de eerste herfststorm gehad en de dag erna lagen er twee zeehondjes op het strand van Katwijk.

Een vermoeide jonge gewone zeehond. 

En nog even gezellig samen.

Haha, die fotografen blijven maar klikken.

De zeehonden, dat was een van mijn wenssoorten voor deze periode. De andere wenssoort kwam ik een paar dagen later tegen in de duinen.

Wilde zwanen, ik kijk ieder jaar al uit naar hun komst vanuit het noordoosten. Met hun wat treurige getrompetter luiden ze het winterseizoen in. 

Ik had geluk dat ze in een kanaal zaten waar je een laag standpunt kan innemen en zo de vogels op ooghoogte kon fotograferen, in plaats van bovenaf.

De dieren waren heel relaxed en totaal niet schuw. De enkele medefotografen waren net als ik rustig en voorzichtig met benaderen, want het laatste wat wij willen is verstoring.

Een paar dagen later kon ik ze nogmaals op vrijwel dezelfde plek fotograferen.

En zo heb ik al een hele mooie serie van mijn favoriete wintergast, terwijl de winter nog niet is begonnen.

De vossen hebben hun mooie winterjas en worden weer wat lastiger te spotten. Dit was een toevallige ontmoeting tijdens een wandeling.

Broer en zus

Mooi vosje, terwijl het licht alweer uit is.

In deze wintermaanden ben ik altijd blij een vos te zien, vorig jaar heb ik er tussen half oktober en half januari geen gezien.

De grote zaagbekken waren begin november al te zien. Hier het mannetje en in de achtergrond nog mevrouw zaagbek.

Waar de vossen zich niet meer zo goed laten zien, worden de kleine vogeltjes steeds meer zichtbaar. Zeker als alle blaadjes van de bomen zijn, maar ook op koudere dagen en ze op zoek zijn naar voedsel. Dit winterkoninkje zat precies 1 seconden stil, net genoeg.

De krooneenden heb ik ook al gezien en ik weet dat er ook weer brilduikers in de duinen zitten. Die ga ik deze winter zeker nog tegen komen. Voor deze blog laat ik het hier even bij.

Tenslotte nog een foto die wel weergeeft wat de winters bij ons tegenwoordig zijn, donker, nat en wat onstuimig.  Maar het jaar is nog niet om, dus wellicht toch nog een paar winterse speldenprikjes.

Terwijl de wind buiten nu wat minder wordt, ga ik dit blogje afsluiten. Nog 1 blog zal er nog volgen dit jaar, het bekende jaaroverzicht. En net zoals elk overzicht is het moeilijk kiezen en moet ik nog flink gaan selecteren om tot 12 foto's te komen. Ach misschien smokkel ik er gewoon een paar bij.

Zeehondjes en vossen in de winter.

 Een januari met twee weken winter, zoals het hoort. Kou, een beetje sneeuw en af en toe wat zon. Weinig wind dus.......alle ingredienten om te genieten. 

Vos op het ijs. Dit was wel mijn mooiste winterse plaatje van januari. 

Helaas was het in deze periode lastig om vrij te krijgen en door wat gehannes met het omruilen van parttime dagen kon ik toch nog een beetje winter meepakken.

De winterperiode begon op 8 januari, een maandag die ik gelukkig vrij had. Op het Katwijkse strand lagen 3 zeehondjes (gewone zeehond) en er kwamen zelfs enkele kleine sneeuwbuitjes over.

in de sneeuw

oh, ben jij het

Happy together

oh nee, moet je nou alweer een foto maken?

Kijk eens, zonder handjes....

Het water steeg en de temperatuur daalde. Na een paar uur reikte het water tot de zeehonden-buiken en gingen ze één voor één het water in. En ik ging met ijskoude vingers terug richting de bushalte. Wat was het een koude ochtend maar zo de moeite waard.

Nog diezelfde week, wat zuidelijker langs onze westkust, konden we nog genieten van een grijze zeehonden pup, samen met zijn moeder (of haar moeder)

De grijze zeehond is een stuk groter dan de gewone zeehond. De pups van deze soort worden in december op het strand geboren. De gewone zeehond pup wordt in de zomer in zee geboren.

Moeder en kind, wat een verschil in grootte. De kleine heeft nog zijn witte vachtje maar ging later wel al met mama de zee in. 

Na de geboorte blijven de pups nog 3 weken op het strand en worden gezoogd in die periode. Deze pup zal wel bijna 3 weken oud zijn geweest.

Hallo daar

Kom maar bij mama

Ik vind het zo van opzij net een klein ijsbeertje zonder oren. De drieteenstrandloper kwam toevallig langsrennen.

Ook deze dag was het behoorlijk koud, gelukkig niet zoveel wind meer als de voorgaande dagen. Het licht ging wel snel uit waardoor het bijna schemering leek. Maar ook deze middag was  het genieten met een grote G. Wil je meer zeehondjes zien? Klik dan HIER.

De tweede winterweek begon op zaterdag met een wandeling door de duinen. De wilde zwanen waren mij te vlug af en ik zag ze nog net wegvliegen. Maar een knobbelzwaan was wel aanwezig, in het ijskoude water.

ijsbreker

Ooit een schaatsende meerkoet gezien?

De vogeltjes kunnen in deze periode moeilijk aan hun eten komen, en zijn blij met een beetje hulp. Dit roodborstje is de aanwezigheid van mensen gewend en kwam bijna op schoot zitten.

Op donderdag 18 januari had kon ik nog even genieten van de sneeuw, en zelfs een flinke sneeuwbui die over trok.

Winter

En een vosje in de sneeuw. Dat was voor mij een wens voor januari. Altijd maar afwachten of er sneeuw komt. En dan ook nog hopen dat je een vos ziet, want ik had afgelopen 3 maanden geen vosjes meer gezien, dus dit vosje in de sneeuw was een cadeautje.

Het vosje ging aan de wandel en wij keken even waar zij heen zou gaan.......

Het ijs op.  

Ik vond dat nog best spannend, had geen idee hoe sterk het ijs is, en wat een vos weegt, maar met dat zonnetje op donderdagmiddag smolt de sneeuw heel snel weg en ik nam aan dat de ijslaag ook wel snel dunner zou worden. Moet er niet aan denken dat een vosje voor mijn ogen door het ijs zakt.

Het was lastig fotograferen, felle zon, grote schaduwen en blauw ijs. Dus het was even spelen met de instellingen en een beetje nabewerking.

Nog wat andere foto's van de winterwonderland wandeling

De lichtpuntjes uit mijn vorige blog (december foto) zijn wat groter, het ruig haarmos tussen de smeltende sneeuw.

De sneeuw is bijna verdwenen in het landschap en in de verte trekt de laatste winterse bui van die dag weg naar het noorden.

Het weer in januari begon onstuimig en zal weer net zo onstuimig eindigen met na Gerrit en Henk nu ook storm Isha. Hopelijk gaat februari nog wel wat winter brengen en vallen de mooie winterdagen een beetje samen met mijn parttime dagen......... dan kan ik nog een keertje genieten van Koning Winter, want die zie ik toch liever dan Isha.