Amsterdamse Waterleidingduinen: April

Na de betoverende 1 April, ben ik op 14 april weer een dagje naar de Waterleidingduinen geweest. De weerberichten waren goed en het zou de voorlopig laatste mooie dag zijn. Helaas viel het smorgens tegen, koud en bewolkt....dus niet de zandhagedissen waar ik op hoopte. Maar het voorjaar was wel duidelijk merkbaar: De eerste nachtegaal heb ik gehoord, de fitis is weer terug en ook de grasmus heb ik gezien. De bloemens bloeien en alles begint weer groen te kleuren.

Damhert spitsertje , hij stond op het wandelpad en bleef na deze foto ook nog rustig staan toen ik langsliep, in de achtergrond is al iets te zien van het jonge groen in de bomen. Helaas was ik na die 14 april niet meer in de gelegenheid om naar de AWD te gaan, want het groen zal nu wel helemaal goed te zien zijn.

Dit hoort bij het voorjaar, duinviooltjes, ze zijn er vaak al in maart.

De katjes stonden nu volop in bloei, rond deze bomen vlogen ook veel bijen.

Op het groot zwarteveld, waar ik op zoek was naar het ruig haarmos, viel mijn oog opeens op deze kikker. Hij wilde wel even poseren. Ik nam een laag standpunt aan, wat mij een nat pak opleverde, want waar deze kikker zat was het gewoon nog kletsnat. Gelukkig scheen de zon en was alles snel weer droog.

Damhertmannen op het groot zwarteveld, nog met hun gewei, dat toch in deze periode afgeworpen gaat worden. Snel daarna komt het nieuwe bastgewei er alweer voor terug.

Heerlijk die bloesems, op zo'n zonnige dag geniet ik dan optimaal van alles wat ik tegenkom. In deze blog geen vogels, ik zag ze wel maar ik vond de foto's niet goed genoeg.

Ruig haarmos (denk ik), het is heel klein, en ook heel lastig te fotograferen.

Dan is zo'n stoere damhertman een veel minder grote uitdaging, die gaat er gewoon mooi voor staan.

En dat deed dit vosje ook, ik vind haar zo'n lief koppie hebben. Misschien wordt zij wel mijn nieuwe favoriet, nu oude Moertje er niet meer is.

Toen het zonnetje eenmaal scheen was het best warm, het vosje kreeg er dorst van

Dit vosje kwam ons tegemoet lopen, ik maakte de foto met iets tegenlicht, maar ik vond het wel mooi zo,de vos in zijn natuurlijke omgeving.

Het was ondertussen al avond, ik kon met iemand mee lopen naar de uitgang die mij op het station zou afzetten, dus heerlijk.....ik hoefde dan niet zo op de tijd te letten. Want nadat ik rond 10 uur was aangekomen in het gebied, heb ik heerlijk gewandeld, in de zon mijn broodje gegeten, genoten, en zo was het tegen acht uur in de avond toen we bij de uitgang waren.

Time flies when you're having fun.

Met de boswachter naar de Loonse en Drunense Duinen

Zo'n kans neem je toch met beide handen aan, om met Boswachter Frans van Natuurmonumenten een dag op pad te gaan in de Loonse en Drunense duinen. En niet zomaar, we mochten mee in de Pick up truck van Natuurmonumenten.

We hadden geluk, aan het begin van het gebied kwamen we de schaapskudde tegen.

Leuk poseren wilden ze schapen niet, ze hadden het te druk met grazen en mekkeren..

We waren er nog even getuige van hoe de hond een paar afgedwaalde schapen weer naar de kudde terug bracht. Wat een samenwerking tussen mens (de herder die met een fluitje en roepen de hond aanzwijzingen gaf) en dier.

We reden met de pick-up de zandvlakte op. Op deze manier kun je het hele gebied in een korte tijd bekijken. Natuurlijk stapten we regelmatig uit op de mooiste plekjes. Want er moest ook gefotografeerd worden natuurlijk.

Het stuifzand gebied wordt open gehouden zodat het zand ook de ruimte krijgt om te stuiven. Als de wind erbij kan, dan kan het zand stuiven.

Zo ontstaan er overal heuveltjes, zelfs de bomen verdwijnen deels onder het zand, zodat je soms bomen tegenkomt die bijna tot de kruin in het zand zitten.

Een selectie van de foto's die ik maakte die ochtend, het valt niet mee om de weidsheid van zo'n landschap over te brengen op een foto. Ik kan alleen maar zeggen, het is prachtig, een aanrader om naartoe te gaan.

Ik let ook veel op wat er laag bij de grond te zien is, en zo viel mijn oog op het rood bekermos, de rode kopjes zijn niet groter dan de kop van een lucifer, maar door hun rode kleur valt het wel op, hoewel, je moet er wel oog voor hebben.

Omdat ik nu toch mijn macrolens erop had gezet, ging ik toch ook nog even voor de mosjes.

We reden weer wat verder en genoten van de mooie landschappen, het is een enorm uitgestrekt stuifzand gebied, niet het grootste van Nederland (dat is het Kootwijkerzand), maar groot was het wel..

En daar midden op de vlakte staat dan deze boom, tante Truus wordt ze genoemd. En ook al staat ze daar alleen op de grote vlakte, ze is niet eenzaam, want ze krijgt veel bezoek...

Zoals van de boswachter en ik, deze foto is gemaakt door Ank, die samen met boswachter Frans dit leuke uitstapje heeft geregeld.

Het klaarde op en zo ontstonden er mooie wolken luchten boven de zandverstuiving. Hier zie je goed hoe het zand heuveltjes heeft gevormd rond de bomen.

We reden naar de lunch locatie en op dat moment werd het donker en begon het te regenen. Niet erg, met de lunch zitten we droog. De middag werd gevuld door een bezoekje aan De Kampina, het gebied tussen Oisterwijk en Boxtel.

En daar fotografeerde ik mijn eerste grijze zandbij. Ook bij de Loonse en Drunense duinen zagen we al wat zandbijen en hun bergjes zand op de grond ( de holletjes), maar in de Kampina wemelde het van de bijen, je zag ook overal van die kleine zandhoopjes, dus voorzichtig lopen want daaronder die hoopjes zand, liggen de eitjes. Deze zandbij was natgeregend en zat daardoor even stil. Meestal zijn het echt bezige bijtjes, druk in de weer en zitten geen seconde stil. Dit was dan ook de enige foto die gelukt was,maar ik ben er blij mee.

En even later kwamen we langs dit plantje: gagel. Ik had er nog nooit van gehoord. Het is een plant die voorkomt op natte, zure, venige grond, zoals heidevelden. Dus de Kampina is een prima plek voor dit plantje.

Na de middag-regenbuien klaarde het op, en weldra komen de bijen tevoorschijn om op de bloesems van de fruitbomen neer te strijken.

Het was erg nat, de pick-up had soms moeite om door de enorme waterplassen te komen, even dacht ik....we komen stil te staan en dan kunnen we geen kant meer op. Maar het ging goed, en zo bereikten we een van de mooiste plekken van het gebied Kampina, het Brandven

En dan is dit het uitzicht

Het was een geweldige dag, wat heb ik genoten en wat weet Frans toch veel. Niet alleen over de natuur  maar ook over cultuur en geschiedenis, teveel om allemaal te onthouden. Iedereen bedankt voor deze superleuke dag.

Lepelaars

Ieder jaar broeden de lepelaars in de bomen in de omgeving van Haarlem. Het is niet makkelijk om ze te fotgraferen, want meestal zitten er toch wat takken in de weg en dan krijg je van die takken-foto's, waar de vogel niet mooi vrij zit. Ook de zon kan lastig zijn, pas aan het einde van de dag staat de zon gunstig om niet teveel met tegenlicht te fotograferen.

Op 30 maart had ik vrij en nam de trein naar het station in de buurt van de kolonie, nog een klein stukje lopen en dan afwachten of er wat te beleven is. Het waaide hard en de aanwezige lepelaars lagen allemaal te slapen......Het zal toch niet waar zijn dat ze zo saai blijven liggen.

Geduld werd op de proef gesteld, maar na anderhalf uur ging er toch wat gebeuren.

Er kwamen wat lepelaars aanvliegen die op takken gingen zitten die nog een beetje vrij zicht hadden, lastig met de zon en het belichten (witte vogel, altijd lastig)

Poetsen

Echtpaar Lepelaar

Begroeting

Knus

Ook bij het andere nest kwam pa Lepelaar thuis en begroette zijn vrouwtje

En ineens zit er dan een lepelaar pal voor je neus

De takjes selectie, alleen de beste takjes en twijgjes mogen naar het nest.

Er moest even nagedacht worden, wordt het dit takje....of toch die andere....

Wohh, het waait, de lepelaar viel bijna van de tak waarop ie zat..

Ondertussen pal voor mijn neus......De keuze is gemaakt,het geschikte takje is geplukt, de lepelaar kan naar het nest terug. En ik had hier dus geen takkenfoto maar een takjesfoto.

Hun balans werd door de harde wind aardig op de proef gesteld, de evenwichtsbalk is er niets bij

Tijd om te vertrekken....

Goodbye

Ik was heel blij dat er aan het einde van de middag weer wat activiteit was en ik ben ook zeer content met de foto-oogst. Nu hoop ik terug te gaan als er jongen zijn, en de blaadjes aan de bomen nog niet teveel van het zich afnemen......dus wie weet komt er nog een lepelaarsblog deel 2.

Waterleidingduinen: betoverende zonsopkomst en bijzondere ontmoetingen

Het leuke van de waterleidingduinen is,  dat er altijd wel een bijzonder moment te fotograferen is. Vrijdag 1 april, en dat is geen grap, was een dag vol bijzondere ontmoetingen en mooie natuurmomenten. Zingende vogels, de eerste tjiftjafs en roodborsttapuiten, wat verlate wintergasten en een heerlijk weertje.

Als je met Henk meegaat naar de AWD dan betekent dat vroeg op staan.  De zonsopkomst was even na 7 uur in de ochtend.....maar....als je dit ziet,dan ben je die wekker allang weer vergeten

Het wasgenieten,de natuur ontwaakte, de vogels begonnen te zingen en langzaam kwam de zon boven de heuvels...

Even stoeien, de geweien gingen even in elkaar. Ik maakte een foto die ik tijdens de bronst nauwelijks zo heb kunnen maken.

Mooie omstandigheden, weinig wind, grondmist, een mooie zonsopkomst en ook nog een paar herten die leuk meewerken.

Sfeerplaatje

Damhertmannetje bij zonsopkomst

Zonsopkomst, de zon zorgde dat de mist heel snel verdween....

In de verte zagen we deze reegeit, en zij zag ons ook dus we bleven op afstand. Er waren nog 3 andere geiten en een reebok, maar die graasden achter de heuvel en konden we vanaf de plek waar wij stonden niet zien.

We besloten een rondje te lopen en dan via het bos weer terug te keren.....

De reebok heeft nog steeds een bastgewei, hij zal wel snel de bast van zijn gewei gaan vegen om zo in juli klaar te zijn voor de bronst.  Al vraag ik mij af of deze bok in de AWD veel concurentie heeft, veel reeën zijn er niet. Deze foto maakten wij aan de bosrand. De bok hield ons in de gaten, maar ging tussendoor wel door met eten.

En dit bedoel ik nu met bijzondere ontmoeting. We waren nog maar een goed uur onderweg en mijn dag kon al niet meer stuk, na zo'n zonsopkomst en de prachtige reeën, met name deze reebok

Deze heggenmus zat er eventjes heel mooi voor.

Er waren nog steeds zaagbekeenden, zouden ze dit keer hier blijven om te broeden?

Landschapje

De eerste tjiftjaf van 2016 is ook weer vastgelegd. Nu er nog geen blad aan de bomen zit, zijn ze nog goed te vinden, goed luisteren en gewoon op het tjif-tjaf-tjif-tjaf geluid afgaan.

Roodborst tapuiten, van grote afstand,mannetje links, vrouwtje rechts.

Buizerd cirkelden boven ons en op de thermiek gingen ze al miauwend hoger en hoger.

De blauwborst had ik heel graag ook op de foto gezet op deze mooie lente dag. We hebben hem gehoord, en gezien, maar helaas zat ie er niet mooi voor om op de foto te zetten. Dus die blijft nog even op mijn wensenlijstje voor een volgende keer.

Vlak bij de uitgang stond dit lieve hertje aan de kant van het klinkerpad.

En zo eindigde een lange maar prachtige dag, waarbij we zowel ingang De Zilk als ingang Pannenland hebben genomen. Na 10 uur in de natuur waren we moe maar voldaan terug bij de auto.