Herfstmacro's

Een blogje vol macrofoto's: mosjes, zwammetjes en een spinnenwebje in de mist. 

Afgelopen weken heb ik de weinige mooie dagen benut om erop uit te gaan. En dicht bij huis heb ik toch een aardige serie macrofoto's kunnen maken.

Spelen met de macrovoorzetlens en tegenlicht....voorzover er licht was, want veel zon was er niet op deze dag.

De sporekapsels van een mosje, ik probeerde een kleine scherpte diepte, toch best lastig om een keuze te maken welk deel je nou scherp wil hebben, hoeveel spore kapsels, allemaal, of eentje of een paar, ik ben gewoon wat aan het uitproberen geweest en dat viel toch best nog tegen.

Ik probeerde zo'n standpunt in te nemen dat de lichtcircel precies achter het sporekapsel viel.

Of toch wat creatiefs, ik ben er nog niet uit....vind ik dit mooi, het heeft wel iets, maar toch.....

Dan vind ik persoonlijk deze "knuffel tussen twee sporekapsels bij ondergaande zon" leuker

Ik laat de sporekapsels van het mos even achter en wandel verder door park Cronesteijn. Langs het wandelpad zie ik deze geweizwammetjes. En ik ga door de knieën, zelfs op de knieën, soms wat vreemd aangekeken door voorbijgangers, die zich afvroegen waarom ik kniel bij een boomstronk met mos.....

En weer even spelen met licht. Wat vind ik dit toch leuk om te doen. Ik zou mij een hele dag kunnen vermaken op een paar vierkante meter waar genoeg zwammetjes staan, wat mos en een beetje zon.

Ik zag de waterdruppeltjes op het zwammetje glinsteren in de zon, maar oh wat is het moeilijkom die glinstering te fotograferen.

En ook zo rechtopstaand is het toch wel een heel leuke foto geworden.

Deze foto nam ik op een mistige ochtend gewoon op ons balkon, de druppels lijken wel pareltjes

De vruchtjes van de kardinaalsmuts,zeer fotogeniek.

Dit was even iets anders tussendoor, ik vind macrofotografie heel leuk om te doen, maar ik heb ook wel gemerkt hoe moeilijk het is. Jammer ontbrak het vaak aan zonlicht en kon ik niet vaker op pad voor dit soort foto's. Want ik weet zeker, dit ga ik vaker doen.

Een uiltje knappen

Iedereen kent de uitdrukking wel:"Ëen uitje knappen" voor een middag dutje doen. In het Van Dale Groot uitdrukkingen boek staat ook dat de uitdrukking met een echte uil te maken heeft. Uilen zijn nachtdieren en slapen overdag, dat verklaard de betekenis een middagdutje doen.

Afgelopen week was ik op bezoek bij Marjon en in haar woonplaats hebben een groepje Ransuilen een roestplek. Zo'n roestplek is dus de plek waar de uitjes hun uiltjes knappen. Ja dat konden ze wel, er werd wat afgedut deze middag.

De lucht was strakblauw, de zon scheen en de uilen zaten er rustig bij. Af en toe gingen even de oogjes open.

Deze knipoogde zelfs even naar me.

Wat zijn het toch mooie dieren.

De ransuil is te herkennen aan de oorpluimen en de kleine veertjes rond het kopje. De ransuil is actief in de schemering en 's nachts en jaagt dan in open terrein op kleine vogels of muizen. Overdag slaapt de uil in een boom, meestal dichtbij de stam.  De ransuil overwintert in groepen, vaak in parken of op begraafplaatsen. Vaak overwinteren ze jaren achtereen op dezelfde plek. Deze groep was vorig jaar op precies dezelfde plek te vinden als waar ik ze nu heb gefotografeerd.

Deze uil zat heel dicht tegen de stam en was bijna niet te zien. Als je niet weet dat de uilen er zitten, dan zie je ze haast niet. Nu de blaadjes bijna allemaal van de bomen zijn gewaaid zijn ze wel stukken beter te zien. Fotograferen viel trouwens nog niet mee, vaak zaten er toch takken en de laatste blaadjes in de weg.

En zo zitten ze dan in de boom. De hele dag,  meesstal met gesloten ogen en een beetje in elkaar gedoken. De uilen die wij fotografeerden om half 12 smorgens, zaten smiddags om 2 uur, toen we er weer waren, nog steeds exact op dezelfde plek.

"Kiekeboe, ik zie jou heus wel hoor" lijkt dit uiltje te denken.

twee naast elkaar, eentje houdt ons in de gaten, de ander keert ons de rug toe en wil beslist niet op de foto.

"En denk eraan: Oogjes dicht en snaveltjes toe....slaap lekker"

Behalve de prachtige ransuilen hebben we in het nabijgelegen "Libellebos"(heeft niets met de insekten te maken maar alles met een damesblad) nog een grote bonte specht op de foto gezet.

De lucht was echt zo blauw, en bij voldoende licht kan ik zelfs op grote afstand met maximale zoom een goede foto maken.

Mevrouw halsband parkiet, zat stilletjes op een tak.

 
En aan de andere kant zat meneer halsbandparkiet. Het is op deze foto niet te zien, maar het mannetje heeft een band om de hals, vandaar de naam.....hm, waarom hebben ze nou zo'n lange staart, ik had dus niet een foto waar een hele staart op staat, :-)

En nog even en close up van mevrouw, helaas zat er een schaduw van een tak een beetje storend in de weg....nee ik klaag niet, de zon scheen uitbundig en dan heb je ook last van overbelichte plekken en harde schaduwen.

Maar dat mocht de pret niet drukken, het was een hele leuke dag en ik heb nu eindelijk ook de ransuilen gezien en mooi op de foto gezet.

een zonnige herfstmiddag in de AWD

De dag begon net zo grijs en donker als het de laatste tijd bijna iedere dag is. Maar er was zon beloofd, dus hoopvol begon ik mijn wandeling in de Amsterdamse waterleidingduinen.

De Beukenlaan met zijn kleurenpracht, natuurlijk zou het er met een zonnetje erbij veel mooier uitzien, maar ja,die zon liet zich nog even niet zien. Ik wandelde door naar het Vinkenveld en kwam daar wat hertjes tegen.

Hertje met op de achtergrond de prachtige herfstkleuren.

Nieuwsgierig hertje.

Pimpelmeesje. Het viel mij op dat de vogeltjes zich niet zo lieten zien. Ik hoopte deze dag ook kramsvogels of koperwieken aan te treffen, maar op 1 kramsvogel hoog en ver in een boom heb ik ze niet gezien. De bessen van de duindoorns waren ook bijna allemaal al opgegeten. En dan moet de winter nog beginnen.

Herfstkleuren, nadat uiteindelijk smiddags de zon doorbrak.

Smorgens was het nog grijs en dan komen de mooie herfstkleuren toch minder uit de verf.

Mijn eerste brilduiker (mannetje) van deze winter. Het zal niet lang meer duren voordat er in het infiltratie gebied van de Amsterdamse waterleidingduinen ook andere wintergasten te zien zijn zoals grote zaagbekken en wilde eenden. Voor mij alweer een reden om naar de AWD te gaan.

Uitzicht over het infiltratie gebied. Ik vind dit een van de mooiste plekjes van de Waterleidingduinen. Hier nam ik even mijn lunchpauze en net toen ik verder wilde lopen ging mijn telefoontje: Henk, hij was ook in de AWD en we spraken af elkaar bij het Groot Zwarteveld te ontmoeten, om daarna gezellig samen verder te lopen.

Overvliegende buizerd bij het groot zwarteveld.

Als je met Henk het gebied in gaat, is de kans heel groot dat je een wilde vos tegen komt. Deze vos konden we redelijk benaderen, maar zodra hij ons goed in de gaten kreeg, ging ie er vandoor. Maar zo'n ontmoeting is toch  wel vele malen leuker dan die met de tamme vosjes.

Het ijsvogeltje laat zich regelmatig zien in de Waterleidingduinen, en met een beetje geduld, lukt het om hem weer op de foto te zetten, niet op de allermooiste plek, maar dit is toch ook al gaaf. Ook om het beestje daarna supersnel het water in te zien duiken om een visje te vangen, dat gaat zo ontzettend snel.

In het achtergebied is het altijd heel rustig, er komen maar weinig mensen. De herten hier zijn vaak ook schuwer dande dieren die vlakbij de ingangen rondlopen. Dit spitsertje was helemaal niet schuw en bleef ons nieuwsgierig aankijken.

Uitzicht vanuit de vogelkijkhut. We hoopten hier al wat zaagbekeenden te zien, maar het was nog rustig op het water, wat kuifeendjes en aalscholvers en aan de kant twee zwanen. Ik zei al dat de zwanen het water in moesten  en dan naar de plek zwemmen waar de bomen geel weerspiegelden in het water.......

Want dit plaatje had ik al in mijn hoofd, altijd leuk als het dan ook  lukt.

Nog een mooi momentje op weg naar de uitgang. Een kalfje dat nog bij moeder hinde drinkt. Dit zijn van die mooie momenten, daar gaat het meer om de beleving dan om de mooiste foto.

Bezoekerscentrum "De Oranjekom"in het laatste licht van de mooie middag. De zon brak uiteindelijk uitbundig door en we genoten van deze heerlijke herfstmiddag.

En waar de Beukenlaan er smorgens nog wat kleurloos bijlag, lijken de bomen hier allemaal lichtjes te hebben, de laatste zonnestralen tippen nog aan de blaadjes en zorgen voor die mooie gouden gloed. Ik loop richting mijn OV fiets en neem afscheid van Henk die via de Beukenlaan terugloopt naar ingang Pannenland.

Een heerlijke dag, die ik absoluut niet had willen missen, zo midden in een reeks grijze novemberdagen.

Herfst in landgoed De Horsten

Half november, de herfst laat zich van zijn mooiste kant zien. De mist die langzaam plaatsmaakt voor zonneschijn. Op een van de weinige zonnige dagen maakten we een wandeling door de bossen van het landgoed De Horsten in Wassenaar. Naast deze foto maakte ik er nog meer van de kleurenpracht van de herfst

Als de bomen bruin-geel of rood kleuren en de dagen beginnen met een beetje mist, dan wil ik naar De Horsten. Ik vind het daar in de herfst het mooist, wat een kleurenpracht.

Na een reeks grijze en donkere dagen, was het op zondag 11 november eindelijk weer eens een mooie zonnig herfstdag. Een dag die wel met wat mist begon, maar dat geeft altijd een mooie sfeer in het bos. Jeroen en ik maakten een rond wandeling langs de buitenkant van het landgoed. Je mag daar pas om negen uur naar binnen, en ons rondje is een ommetje van anderhalf uur. Net lang genoeg om voor de  grote invasie van gezinnen weer terug te zijn.

Wat een kleuren. De paadjes waren bezaaid met blaadjes, maar er zat gelukkig nog genoeg van dit moois aan de bomen. We hebben maar liefst drie scharrelende eekhoorntjes gezien, die zo snel waren of op zo'n donker plekje zaten dat ik ze niet kon fotograferen. 

Dan nog maar zo'n mooi paadje.

Ik heb niet veel paddenstoelen meer gezien. Deze stonden wel leuk op een boomstronk. Omdat ik met Jeroen aan het wandelen was, en hem niet te veel wou laten wachten (het was namelijk best koud) heb ik ook niet zoveel tijd genomen om foto's te maken.

En zijn het toch vooral de beelden van de herstkleuren langs de wandelpaden.

Of een zwanenpaar in het slootje langs het pad

of een roodborstje in een struik, ook langs het wandelpad. Het vogeltje bleef even zitten voor twee foto's en vloog daarna weg. Ja zelfs langs de paden is genoeg te zien.

We naderen alweer de uitgang, de zon is inmidels uitbundig gaan schijnen en kleurt de bladeren soms goudgeel.

Het zal niet lang meer duren voordat de bomen kaal zijn en alle kleur op de grond is gevallen.
Daarom was het zo genieten op deze zondag, op het moment dat de herfst op zijn mooist is.

En hier zijn we weer terug bij het begin, in de verte het bruggetje van de eerste foto.

Het was een heerlijke ochtend in De Horsten. 's middags bracht ik nog een bezoekje aan polderpark Cronesteijn, da's lekker dichtbij. Die foto's komen in een latere herfstblog.