zondag 14 maart 2021

Amsterdamse Waterleidingduinen : maart

 Ik vind het in maart altijd een beetje komkommertijd in de AWD. De winter is voorbij, de wintergasten vertrekken en het is nog net geen lekker voorjaar met de tjiftjaf die je de hele dag door hoort. Maar toch weerhoud het mij er niet van om het mooie gebied te bezoeken voor een wandeling, want genieten doe ik daar altijd. En als je goed kijkt , is er genoeg moois te zien.

De wilde zwanen waren vlak na de winterweek vetrokken, maar de brilduikers waren er gelukkig nog wel.

Even wapperen


De mooie krooneendman kon ik eindelijk eens van een aardig laag standpunt fotograferen, net een smal strookje zonder riet ervoor.  


Meestal is het zoiets....er stond best wat wind en de zon scheen uitbundig, dat leverde de gekke tekening in het water op, de weerspiegeling van het riet in de golfjes door de wind.

Ruig haarmos, ik vind het maar lastig, dat macro spul


Dan is een vos makkelijker, als deze mee wil werken. Hoewel....de laatste tijd is het vaker geen vos dan wel een vos op mijn wandelingen.


Maar als je dan een meewerkend model tegen komt, heb je ook wat.


Damhert op de heuvel met zonsondergang, de zon was links, buiten de foto, net achter een heuvel verdwenen. Dit punt is direct bij de uitgang, dus ik was toch op tijd buiten.

De zon gaat onder en aan de andere kant komt de maan op.


Als de dieren zich wat minder laten zien, kijk ik om mij heen en ga op zoek naar blikvangers, zoals deze beukenblaadjes die nog aan de boom zaten, waar precies het ligt op viel.


Of de lege doornappel hulzen met tegenlicht.


Het vinkje trok de aandacht met zijn zang, in het voorjaar hoor de de mannetjes vinken luid zingen.


Damhertjes kom ik gelukkig nog wel op elke wandeling tegen, al is het al een stuk minder dan een aantal jaren geleden. Ze zijn schuwer dan toen, dus fotograferen wordt een grotere uitdaging.

Het zijn toch vooral bokken en jonge bokjes die ik zie, de hindes houden zich schuil.

En in het laatste licht zijn de gewone kuifeendjes toch prachtig om te fotograferen. Hiet twee mannetjes.


En ook het vrouwtje slaat haar vleugels uit.


En dan zie je ineens in een hoekje wat bewegen, een schattig woelmuisje...zo snel als ie tevoor schijn kwam, was hij ook weer weg, dus slechts 1 redelijke foto.



Vlak voor zonsondergang, tegenlicht...wat kleurt dat riet toch mooi op.


Nog eentje van alleen het riet met tegenlicht....



En als afsluiter, het bekende boompje maar dan van de andere kant...de zon staat nog iets te ver naar links, maar in de zomer zou de zon achter dit boompje onder kunnen gaan.... dat ga ik zeker een keer proberen.... (als de avondklok niet de hele zomer blijft ).

Maart is nog niet voorbij, dus wie weet ga ik komende tijd nog een keertje, nu de winter voorbij is kijk ik enorm uit naar het voorjaar: de zomergasten die terugkomen zoals de tjiftjaf, nachtegaal en koekoek. De zandhagedissen die binnenkort weer naar boven komen. Het voorjaar is toch wel mijn favoriete seizoen. Maar ook een seizoen van keuzes maken. Er is zoveel te zien overal, ook buiten de AWD, en ik kan niet elke dag op pad en overal naartoe.....dus we zullen zien wat de komende weken gaat brengen.



maandag 1 maart 2021

Natuur rond Leiden- Februari- van winterkou naar lentekriebels

 Wat een gekke maand was Februari, de tweede week van deze maand was het winter zoals een winter hoort te zijn: sneeuw, de hele dag temperaturen onder nul, ijs. En de maand eindigde alsof het volop lente was:  zoemende bijen, lieveheersbeestjes, zingende vogels....en de voorjaarsbloeiers die heel snel uit de grond kwamen. Een blog dus die begint in de winter en eindigt in de lente...



Roodborstje kijkt even omhoog....nee die sneeuwbui is voorlopig nog niet voorbij


De sneeuw kwam op zondag 7 februari, samen met een straffe wind uit het oosten. Omdat een aantal jaar geleden zo'n sneeuwbui bijna het einde van mijn camera betekende, bleef ik op zondag thuis.


Maar op maandag zat ik te popelen om met mijn camera op pad te gaan, dichtbij huis omdat er helemaal geen OV ging nog die dag. Maar met sneeuw is het overal mooi, dus ik fietste (jazeker, over het niet gestrooide fietspad) naar Park Cronesteijn.


Gek genoeg lag er helemaal niet zoveel sneeuw als ik had verwacht.



Maar tijdens een sneeuwbuitje (ja toch nog , op maandag), zag het er wel heel winters uit.



Een landschapsfotograaf zal ik nooit worden, mijn hart ligt toch wel bij de beestjes.




En als het roodborstje dan zo mooi gaat zitten in de sneeuwbui, dan vergeet ik mijn koude vingers ( gevoelstemperatuur lag die maandag nog rond de -10 graden) en geniet.



De vogels genieten helemaal niet van het winterweer, ik merkte in de loop van de koude week dat ze het zwaar hadden. Gelukkig had ik nog wat gedroogde meelwormen in huis en heb de vogels wat bijgevoerd.



De kraai wilde wel poseren op het bruggetje.



En de ekster kwam ook even kijken


Een paar dagen later was er een heel dun laagje rijp, helaas was ik te laat naar Cronesteijn vertrokken en had zo niet het berijpte landschap of witte bomen.




Na een paar dagen matige vorst zijn de sloten dicht, er waren in het park gelukkig nog een paar stukken open. Deze smientjes hadden wel even het ijs opgezocht. De vogels houden zich rustig, om energie te besparen in deze voor hun barre tijden.


Dappere sneeuwklokjes steken hun kopjes boven de sneeuw uit.



En ook de krokussen willen dat het lente wordt.

De laatste sneeuwdag.....zondag 14 februari, precies een week nadat de sneeuw viel. Ochtendgloren in park Cronesteijn.

En toen werd het lente...



Het lijkt nog winters, maar het boterhamzakje heeft voor de wazige gloed gezorgd.



En in een week staan de sneeuwklokjes er volop, ze hebben de kou overleefd onder het sneeuw deken en gaan nu volop de lente in.


En ook de kleine beestjes ontwaken.


Dit was een van de vele lieveheersbeestjes op een zonnige ochtend bij Kasteel Oud Poelgeest.



Boerenkrokus, nog dicht..



Toen de zon eenmaal uitbundig scheen, waren ook de krokusjes open, en die werden massaal bezocht door lieveheersbeestjes die allemaal vanaf de grond omhoog kropen om zich in het zonnetje op te warmen.


Op het randje




En ook de bijen (en hommels) ontwaakten afgelopen week.



En ze vlogen af en aan tussen de bloemen








Zo'n vliegende bij vastleggen valt niet mee...deze was bijna topzwaar van alle stuifmeel en nectar op haar pootjes.




Sahara zand.....ik fietste op maandag 22 februari naar de molens van Hoogmade, nog voor werktijd. Ik hoopte op een spectaculaire zonsopkomst maar meer dan dit zat er niet in. Na deze foto ging het licht uit en was het gewoon grijs. Ik mocht weer een half uurtje terug fietsen en mijn werkdag beginnen.






Zonsondergang bij park Cronesteijn op dinsdag.
En daarmee sluit ik de natuurdichtbijhuis blog van februari af.








Wat heb ik genoten van deze februari maand, met name de sneeuw week was geweldig. De lente kwam wat vroeg, maar eenmaal tussen de bloemetjes en de beestjes was ik weer in mijn element. Wat heb ik toch een leuke hobby. En nu is het maart, op naar de bosanemoontjes, de weidevogels en de eerste vlinders.