zaterdag 29 juni 2013

NP De Meinweg

Van 17 tot 20 juni zijn Jeroen en ik een paar dagen weggeweest. We hadden een mooi hotel gevonden aan de rand van Nationaal Park De Meinweg. Zo konden we vanuit ons hotel een paar wandelingen maken. Tja, onze korte uitstapjes en het weer.....in maart hadden we in Limburg sneeuw en een ijzige oostenwind, in mei was het zo'n beetje de koudste en natste meiweek ooit en deze keer.....misschien waren het wel de twee warmste dagen van 2013. Maar ondanks de kleffe hitte, hebben we veel gewandeld en genoten van dit prachtige natuurgebied. We logeerden in Boshotel Hampshire aan de Boslaan nabij Vlodrop. Ten zuiden van het hotel loopt De Rode beek, deze beek is tevens de zuidgrens van het gebied De Meinweg en de grens met Duitsland.
 De Meinweg wordt aan drie kanten omsloten door Duitsland en is zo'n 1800 ha groot. Het bestaat uit bossen, heide en beekdalen, kortom een gevarieerd landschap. In het gebied komen naast reeën en vossen ook wilde zwijnen voor en de adder leeft in dit gebied. De adder is gekozen als logo van het Nationaal Park en is  op de borden (zie hiernaast) afgebeeld. 



De zuidkant van het gebied bestaat uit bossen, zowel loof- als naaldbos. Nabij het hotel startte een wandelroute, via dit lange bospad kwamen we op de andere wandelroutes die op onze kaart stonden. We combineerden een aantal wandelingen die elkaar overlapten en met behulp van de wandelknooppunten die goed aangegeven waren, konden we nog een alternatieve route uitstippelen.

 
Via bos en cultuurlandschap (asperges) kwamen we op de hei, het was niet een geheel open heidegebied, er waren nog veel bomen. Gelukkig maar, want de temperatuur liep die dinsdag op tot boven de 30 graden en met een felle zon was dat behoorlijk warm. Het is dan altijd verstandig om veel water mee te nemen. De drie liter die wij samen bij ons hadden was na deze wandeling ook nagenoeg op.



Rolvennen, een van de vennetjes in het heidelandschap, en wat ik het mooiste plekje van het gebied vond. Hier zaten veel kikkers te kwaken en libellen vlogen rond. De kikkers lieten zich niet zien en de libellen wilden niet stilzitten, dus wij wandelden verder, ook omdat het te warm was om lang in de felle zon stil te staan.

Tijdens onze lunchpauze kwamen een paar mestkevers voor onze neus een partijtje worstelen.



Niet te geloven, midden op de dag, op misschien wel de warmste dag van het jaar, zagen wij een reebok, hij keek ons aan en ging er vervolgens vandoor, richting het naaldbos. Wij liepen verder richting het Zuiden en uiteindelijk hadden we toch zo,n 20 kilometer gelopen. Ik maakte weinig foto's die dag, het licht was te hard, maar we genoten samen wel van het prachtige afwisselende landschap.



De volgende dag, woensdag 19 juni, was het misschien ietsje minder warm, maar wel veel vochtiger. We besloten een korte wandeling te maken: De Rode beek route van 11.5 kilometer. Vanuit het hotel was het een kilometertje lopen naar het beginpunt van deze mooie route.
Het bruggetje over de Rode beek. Jeroen is al in Duitsland aan de andere kant van het bruggetje, ik sta nog in Nederland. In het bos leek het deze woensdagmorgen wel een subtropisch regenwoud, met hoge temperaturen en een hele hoge luchtvochtigheid was het alsof we in Burgers Bush liepen.


Effelder Waldsee, een prachtig meer, net over de grens met Duitsland. Dit zou ik wel eens willen zien bij zonsopkomst of zonsondergang, ik weet zeker dat het daar mooie plaatjes oplevert.
We komen in de buurt van het riviertje de Roer, hier zagen we overal weidebeekjuffers vliegen. Ze hadden weinig zin om even te gaan zitten....

Nou vooruit dan, deze weidebeekjuffer bleef even zitten. Met dit kleffe warme weer in de natuur betekent ook....insekten. Muggen en steekvliegen bleven om ons heen vliegen en zodra je even stilstond werd je belaagd. Deze foto bezorgde mij dan ook 3 steken van zo'n fijne vlieg of daas. Je moet wat over hebben voor een mooie foto he.



Het zag er nu uit als een rustig riviertje, maar aan de uitgesleten bochten is wel te zien dat er flinke stroming kan staan.



Weer terug in Nederland, een landweggetje langs de asperge velden, richting de bossen.

We naderen het naaldbos, dat even later overgaat in gemengd bos.

Toch nog een wild zwijn gezien.

Een bord van de wandelknooppunten, net zoiets als de fietsknooppunten. Wij hebben vooral dinsdag veel via deze knooppunten gewandeld en hebben onze eigen kaart een beetje losgelaten. Alles is heel duidelijk aangegeven op paaltjes, je kan bijna niet mislopen. En je kan via deze knooppunten de route zo lang maken als je wil. .

Het waren een paar mooie dagen in de natuur, de temparatuur had van mij wel wat lager gemogen, want woensdag was het gewoon te benauwd voor een lange wandeling. De fotografie kwam nu even op de tweede plaats, op wat snapshots na, het ging vooral om het wandelend genieten en de natuur in me opnemen. Een mooi gebied om eens in een anders seizoen (najaar) terug te keren: bloeiende hei of herfstkleuren, volgens mij is dat ook prachtig.

donderdag 20 juni 2013

macrofotografie in blauw en groen

Met deze parende icarusblauwtjes kwam een fotowens van mij in vervulling, maar er was meer....


Parende icarusblauwtjes, dat stond op mijn wensenlijstje. En wat is dan leuker om het op een mooie zonnige lentedag, dit ook vlak voor je neus te mogen meemaken. Samen met Loes genoot ik van deze mooie kleine vlindertjes.
 Hier zijn ze dan, mannetje boven, vrouwtje (met iets meer bruinige vleugels) onder. Ze bleven zo'n half uur aan elkaar gekoppeld en maakten soms gekke capriolen om zich aan de stengel vast te blijven houden, want ook met weinig wind kunnen die dunne steeltjes flink bewegen.
En bij zo'n serie hoef ik weinig tekst toe te voegen, de foto's spreken voor zich.



Vlinderknuffel. De twee vlinders friemelden met hun pootjes aan elkaar en soms leek het wel een innige omhelzing.





Goed vasthouden, ook als het sprietje door de wind in beweging komt. Er werd wat afgedraaid rond het stengeltje, ze leken soms wel een stelletje paaldansers. En Loes en ik draaiden op de grond mee om de vlinders maar van een mooi standpunt vast te leggen.


Weer los, na een half uur was het toch echt voorbij en moesten beide vlinders nog even bijkomen voordat ze ieder op zich weer verder vlogen.


Het mannetje ging er als eerste vandoor.

En ook het vrouwtje spreidde haar vleugels en vloog weg. Wij zeiden "dank je wel", en liepen met een grote glimlach naar onze rugtassen voor een broodje, want lunchtijd was inmiddels verstreken.



Ook de juffertjes hebben ons veel fotografieplezier bezorgd. Hier een kiekeboe foto die ik al heel lang wilde maken.



Tja, en dit is dan toch weer zielig. Het juffertje is gevangen door de zonnedauw.



Terwijl het arme beestje los probeert te komen, maken wij foto's. Deze juffer zat vast met haar achterlijfje, ze probeerde zich aan een andere zonnedauwplant omhoog te trekken. Tevergeefs, dus uiteindelijk neemt ze maar een hapje van het wrede plantje, als je goed kijkt zie je een stukje zonnedauw in het bekje.



Wat zou er op zo'n moment in het koppie van dit beestje omgaan. Dit fotograferen voelt toch een beetje dubbel. Een klein insect in doodsstrijd....maar ja, wij kunnen nu een juffer fotograferen zonder dat ze wegvliegt.
Even iets heel anders, maar ook macro.......de varens die zich uitrollen en steeds groter worden. We probeerden daar nou eens wat creatieve foto's van te maken. Na wat gestuntel in het begin had ik ineens de smaak te pakken en ben heel verrast met het resultaat.








Het werd dus een middagje macrofotografie, erg leuk om te doen, er is ook veel geduld nodig en veel mislukte pogingen. Meestal vind ik gewoon wandelen in de AWD heerlijk en maak dan foto's van alles wat ik tegenkom, maar zo'n enkele keer kan ik ook wel lange tijd met één onderwerp bezig zijn. Loes was vaak iets langer bezig, maar dat was niet erg, ik vermaakte mij wel, in het zonnetje of met het terugkijken van mijn foto's.
Het was weer een heerlijke dag.

vrijdag 14 juni 2013

Op zoek naar de Smaragdlibel

Een blogje vol libellen

Ik had op de blog van Nathalie mooie foto's gezien van smaragdlibellen. Omdat deze mooie soort hier in het westen van het land niet te vinden is, besloot ik met Nathalie af te spreken om een dagje libellen te fotograferen in het Nationaal Park Wieden-Weerribben. Want behalve de smaragdlibel zitten daar nog meer mooie soorten die ik hier niet zo snel tegen kom.


De smaragdlibel met zijn opvallende groene ogen. Die ogen zijn eerst lichtbruin maar worden naarmate de libel ouder wordt steeds groener. Ik had dus al snel mijn libel gevonden



De wind en de vele rietstengels en bladeren maakte het fotograferen een hele uitdaging.

Een paringswiel van smaragdlibellen, dat is dan weer een leuke verrassing. We zagen heel veel paringswielen.

Nog even de hele libel, wat een prachtige kleuren, een mooi glanzend achterlijf. De smaragdlibel hoort tot de glanslibellen.

Een voor mij niet zo heel bijzondere libel. De viervlek. Deze is ook volop aanwezig in de Waterleidingduinen, en vloog ook in dit Overijsselse natuurgebied veelvuldig rond. De viervlek is een libel die graag op een uitkijkpost gaat zitten. We zagen ze ook vaak bovenop een dikke stengel zitten, op de uitkijk. De smaragdlibellen hangen meer onder takken of aan bladeren.

De volgende soort die ik nog nooit had gezien is de gevlekte witsnuitlibel. Hier het mannetje, met op maar 1 segment een gele vlek.

En hier het vrouwtje, het is op deze foto niet goed te zien, maar het vrouwtje van de witsnuitlibel heeft op meerdere segmenten een gele vlek.

De bruine korenbout, dit is het vrouwtje.

En ook het blauwgekleurde mannetje was aanwezig. Deze libel had zijn eigen stekkie, bovenop een stokkie. We zijn een paar keer terug geweest en steeds zat ie op zijn post.

Juffertjes waren er ook volop te zien, hier een juffertjes-paringswiel.

De vuurjuffer

De grote roodoogjuffer, dit is het mannetje (blauw) het vrouwtje is wat bleek groen-bruin van kleur. (foto kun je in de blog van Nathalie zien).
 
En het is echt een libellenfeestje, want ik kreeg ook de glassnijder te zien. Dit is het mannetje: blauwe ogen en gele strepen op zijn bovenlijfje die doorlopen.

Met prooi.

En daar is het vrouwtje, geen blauwe ogen en de streepjes lopen niet helemaal door. Dit zijn niet de enige kenmerken om mannetje en vrouwtje uit elkaar te houden, maar als ik nu een glassnijder zie, weet ik wel of het man of vrouw is.

De gewone oeverlibel, het vrouwtje. ook bij deze soort is het mannetje blauw.

En waren het dan alleen libellen? Nee hoor, er kwamen ook wat vlinders langs....waaronder dit mooie icarusblauwtje.
Het was een gezellige en ook heel leerzame dag. Nu mag Nathalie mijn blog nakijken of ik goed heb op gelet tijdens de "les". Ik heb veel geleerd over de libellen, erg leuk.

zondag 9 juni 2013

De kleintjes van Poelgeest

Het voorjaar is een heerlijke tijd. Niet alleen omdat alles weer fris groen wordt, maar ook omdat er overal jonge dieren worden geboren.
De ganzen waren de eerste vogels in de poelgeest polders met jongen. Inmiddels zijn de meeste jonge gansjes al aardig groot. De Canadese ganzen kregen wat later jongen dan de grauwe ganzen.

Deze foto is van begin april, dit waren de eerste jonge gansjes die ik in de Poelgeest polders zag. 
 
Vanaf half mei zag ik ook de eerste meerkoetjes. Ze zijn zo aandoenlijk met die rode koppies, maar ze hebben niet het schattige van de jonge gansjes of eendjes.


Wachten op een van de ouders die met eten aan kwam zwemmen.

Dat ziet er nou niet bepaald smakelijk uit.

De kleintjes vinden van wel, en vragen om meer.

Even later komt de ouder terug met een hapje en een van de ukkies is er snel bij om dit te bemachtigen.

Kleine meerkoetjes worden heel snel groot...... 

Eind mei zag ik het eerste kievitsjong in de Poelgeest polders


De scholeksters hebben ook gebroed in de Poelgeest polder. Hier een van de ouders met twee van de drie pullen.

In juni zag ik pas voor het eerst jonge eendjes, wat zijn ze schattig.

In De Groene Jonker waren er half mei al wat jonge eendjes te zien, daar heb ik deze foto gemaakt, de rest van deze serie is allemaal gemaakt in de Poelgeest polders.

Een bijzonder koppel. Een moeder eend met een grauwe gans en een hele rij kleine pullen. Of dit een stelletje is weet ik niet. Of zou het een alleenstaande moedereend zijn met een aantal kuikens en heeft de Canadese gans zich als pleegvader opgewerorpen. Helaas is de foto niet zo best, licht was helemaal verkeerd. Ik heb ze een week later, toen ik weer even een rondje polder maakte, niet meer gezien.

Van de drie futen jongen die ik begin mei fotografeerde op het nest, was er nog eentje over, die al heel zelfstandig was, moeder fuut was vaak ver van het jong vandaan.

Een andere fuut met haar jong

En nog een jong van die zelfde fuut, deze was een stuk kleiner dan het andere, brutalere kleintje.

De knobbelzwaan zit al weken op het nest, inmiddels is het nest bijna niet meer te zien omdat het riet het helemaal verbergt, maar jonge zwaantjes heb ik dit jaar nog niet gezien, en die zou ik toch graag ook nog vast leggen. Wie weet....en er kunnen nog meer kleintjes komen, zoals die van de boerenzwaluwen die waarschijnlijk ook in de polder Poelgeest broeden.