Nog een keer Amsterdamse Waterleidingduinen

Het verveelt nooit, ieder bezoek aan de AWD is weer een ontdekkingstocht.

Er waren heel veel libellen, zoals deze steenrode heidelibel op een stokje.

De watermunt staat in bloei, als je over de blaadjes wrijft ruik je pepermunt.

Nog zo'n keurig plantje, ik dacht dat dit wilde tijm is, maar ik kon de geur niet helemaal als tijm plaatsen. Dus als iemand kan zien wat dit is....

Landschapje Vinkenveld met een mooie wolkenlucht. Ook daar kan ik van genieten.

En langs het water vind je vaak een damhertje, en elke keer wordt ik blij als ik die mooie dieren zie. Maar wel jammer dat ik het hele voorjaar en de zomer nog nauwelijks een volwassen mannetje heb gezien. Dat gaat een saaie bronst worden. Dat gaat over ruim een maand alweer beginnen. Dan klinkt er overal in de duinen weer het geburl van de damherten.

Dit winterkoninkje was heel luidruchtig, boven op een tak. Even later begreep ik waarom ze zoveel kabaal maakte.

In het struikje ernaast zaten jonge winterkoninkjes. Dit jong zat net hoog genoeg om te kunnen fotograferen. De jongen waren ook flink aan het kwetteren, op het naastgelegen water werd er met een boot vlak langs de rietkraag gevaren en wat bleek later, zo werd het riet gemaaid. En niet alleen het riet moest eraan geloven, ook de ijsvogelstokken werden verwijderd en vogelkijkwand werd onver gegooid. Gelukkig is deze weer door een aantal natuurliefhebbers opgebouwd, zijn de ijsvogelstokken weer geplaatst en heeft de ijsvogel zich daar alweer laten zien. Gelukkig maar, ik kan hem dus op mijn wensenlijstje laten staan, voor mijn volgende bezoek.

De vlinders kwamen al uitgebreid aan bod in een eerdere blog maar toch nog even dit mooie icarusblauwtje (mannetje).

En een grote libel, de paardenbijter, ik had geluk dat deze even ging zitten want ik heb ze vooral vliegend gezien, net zoals de grote keizerlibel, die vloog ook overal rond, maar had geen zin om even stil te zitten.

Heidelibel van heel dichtbij. Augustus is echt de maand van de heidelibellen. In de waterleidingduinen zie je ze overal vliegen. Maar ze gaan ook regelmatig even rusten op een tak of stengel. Dat is de kans om er een mooie foto van te maken, eerst van afstand door in te zoomen en dan heel rustig steeds wat dichterbij. tot ik op een metertje ben genaderd, dan zet ik de macro lens ervoor en maak een close up foto als deze. 

Sprinkhaantje op een rietstengel. Al wandelend zie je om je heen veel sprinkhaantjes weg springen. Ik heb ook diverse malen de zeldzame blauwvleugelsprinkhaan gezien. Deze is heel saai grijs van kleur, maar als ie springt , of vliegt, want dat lijkt het soms wel, zie je de blauwe kleur van de vleugels heel mooi. Deze sprinkhaan heb ik nog niet naar wens vast kunnen leggen, maar wellicht komt dat ook nog bij een volgend bezoekje, naast de andere wensen.

Een van de jonge vosjes keek vanaf een beschut plekje nieuwsgierig naar de fotografen, deze foto is alvast een voorproefje voor een volgende AWD-blog:
De jonge vosjes worden groot.