Natuurfotografie als uitlaatklep

 Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven. Het ontbreekt mij de laatste tijd echt aan motivatie om een verhaaltje te typen. Nu fotografeer ik al heel wat jaren en blog ook evenzoveel jaren (de eerste jaren bij Punt, wat nu niet meer bestaat). In de hoogtijdagen van het bloggen schreef ik er bijna 3 per week. Hoe deed ik dat toch.  Ik schreef in die periode van elk fotografie uitstapje wel een blog.

En dat is inmiddels veranderd. Ik fotografeer nog steeds, maak nog regelmatig leuke uitstapjes op fotografie gebied en ik wandel nog regelmatig in de duinen waar ik ook altijd mijn camera bij mij heb. Maar toch......ieder jaar terugkerende onderwerpen met eenzelfde soort verhaaltje wil ik niet meer.

Bosanemoontjes, een jaarlijks terugkerend onderwerp.

De natuurfotografie geeft mij rust en ontspanning. Dat is waarom ik het zo graag doe. Ik ben ook heel graag in mijn eentje in de natuur, met name in het voorjaar als de voorjaarsbloemen zich laten zien en de eerste jonge dieren zijn geboren (gansjes, eendjes). Daarover later meer.

Maar eerst terug naar de winter, hoewel het nauwelijks winter was in het westen van het land.

Ik wandelde in de eerste maanden vaak (en veel kilometers) in de waterleidingduinen. Vaak alleen, soms met iemand samen. En de wandelingen waren goed voor mij om mijn hoofd leeg te maken, even nergens anders aan denken en helemaal opgaan in de natuur. Luisteren naar de geluiden van de vogels of de wind. En mij laten verrassen van wat ik tegen kom. Helaas heb ik deze winter moeten constateren dat de hertenstand in de Waterleidingduinen nu echt zo laag is dat je blij bent wanneer je een hertje tegen komt.

De wilde zwaan, mijn favoriete wintergast. Ik kan dan zo een uur zitten langs de waterkant, de kou even vergeten en kijken hoe de vogels zich poetsen en dan wachten op het vleugel wappermoment. De wilde zwanen maken ook een mooi geluid, een soort melancholiek getrompetter. Een geluid dat ik associeer met de winter.

Winter rust

Schattig pimpelmeesje

Mooie damhertbok

En toen werd het begin maart toch even winter, met ook in het westen een klein beetje rijp in de ochtend.

Canadese ganzen op het ijs.

De kou kleumende blauwe reiger.

Dan breekt de tijd van de sneeuwklokjes en krokussen aan en kan ik lekker dichtbij huis mij helemaal uitleven.

Het valt niet altijd mee.... heb je een mooi vrij sneeuwklokje...is het een beetje een vies exemplaar. Je kan niet alles hebben.

Met deze krokusjes ben ik misschien wel een half uurtje zoet geweest. Zoekende naar een mooie compositie, de zachte sfeer en het juiste licht. Daarom doe ik dit het liefst alleen, want ik vergeet alles en iedereen om mij heen....en ook de tijd (niemand die ik laat wachten). De locatie is een heerlijk rustige plek, met maar af en toe een nieuwsgierige voorbijganger.

De boerenkrokus, bloeit iets eerder dan de gewone krokus ( eind februari) en ik vind deze persoonlijk mooier. Ze zijn wat fijner en zachter.

Maar de gewone krokus is weer heel geliefd bij de eerste honingbijen die in maart wakker worden. En ook het fotograferen van deze bij is voor mij een geduld werkje, maar oh wat is dat heerlijk. Wachten, kijken naar de bloem waar je op scherp hebt gesteld en afdrukken als de bij in het scherptegebied komt aanvliegen. Vaak wel 99 mislukte foto's, maar als dan die ene wel goed is, hoor je mij niet klagen.

Als de laatste krokussen bijna zijn uitgebloeid, zijn daar alweer de bosanemoontjes. Inmiddels heb ik daar ook mijn vaste plekje voor en ook daar kies ik de momenten uit. Beslist niet in het weekend. Zo zit ik weer een half uur of langer bij een bosje anemoontjes, tot ik dat juiste plaatje wat ik in mijn hoofd heb kan maken. En weer ben ik met mijn gedachten alleen maar daar met de bloemetjes.

Even de dagelijkse beslommeringen vergeten en helemaal opgaan in de fotografie. En na een paar uurtjes moe maar voldaan huiswaarts keren.

Door het zonnige weer in maart waren de voorjaarsvlinders al vroeg te zien. Met name de dagpauwoogjes waren er volop op de eerste bloesem in de bomen. Wordt jij ook zo blij van vlinders? Ik wel. Zodra ik de eerste vlinders weer zie roep ik in gedachten "Vlindertje"(zie Belgische versie van de tekenfilm Bambi).

En op een dag dat je in de duinen nog nauwelijks een foto hebt gemaakt is daar ineens een meerkoet in het gouden water. Een vogel waar ik anders aan voorbij ga maar zo eigenlijk best leuk vind.

De vossen in de duinen laten zich maar weinig zien. In januari zelfs helemaal niet en ook de maanden daarna slechts af en toe.

Maar het blijven mooie dieren om te zien en te fotograferen.

Zeker zo. Helemaal relaxed. Dan kan ik er ook van genieten. Helaas worden dit soort momenten zeldzaam. De tijden van de mooie vossenfoto's liggen al wat jaren terug en nu mag ik gewoon al blij zijn een vos tegen te komen.

De vos gaat er vandoor, ik laat hem zijn gang gaan en geniet van de mooie roze kleuren in de lucht.

Dit soort zonsondergangen (iets met Saharazand) vind ik prachtig. 

En vanaf eind maart wordt het druk voor de natuurfotograaf die ik ben. Fietstochtjes door de polder, op zoek naar de lente.

Daar horen natuurlijk lammetjes bij.

Altijd leuk om te zien. Zittend aan de rand van een weiland geniet ik van de dartelende lammetjes in de wei. En soms komen ze even wat dichterbij om te kijken wie daar nu weer zit.

En dan hoor ik om mij heen de zang van het winterkoninkje (niet te missen, wat een kabaal maakt dat kleine vogeltje), de merel of de koolmeesjes en wou ik dat het altijd lente was.

En een aller schattigst nijlgansje. Natuurlijk horen de jonge dieren bij de lente, en ik vind ze ontzettend leuk om te fotograferen. En ja hoor, dan ben ik weer een uurtje bezig en gaat er weer een berichtje naar huis : Ik ben wat later hoor.....

De halsbandparkieten snoepen de nectar uit de bloemetjes.....het regende afgelopen week witte bloemen in het park, waar een paar van deze parkieten in de bomen zaten de bloemen te plukken.

Afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik steeds meer zoek naar fotografie die mij rust geeft. Ik hoef niet meer elke soort op de foto ( al heb ik wel mijn wensenlijstje) en iedere week een kaartje vol te schieten. Steeds vaker wandel ik ook zonder al te veel foto's te maken. Dat is ook ontspanning. In de hectiek van tegenwoordig blijft het fotograferen wel mijn manier om even tot rust te komen. De tijd nemen om om mij heen te kijken...en zo zie ik de mooiste dingen, die ik ook nog soms vast kan leggen op beeld.