Amsterdamse Waterleidingduinen: Mosjes en vosjes

Het is een beetje komkommertijd op fotografie gebied. Mede door de steeds maar aanwezige te harde wind en het vaak donkere weer, lijken de fotografie onderwerpen zich ook te verstoppen.

Wintergasten waren nauwelijks te bekenen, ook in februari niet. Maar ja, de winter zelf was ook foetsie.  Het fotograferen van sneeuwklokjes of krokussen bij windkracht 5 is ook geen goed idee, en ook aan zee (op zoek naar de kustvogels) is het met die wind geen pretje.

Dan is er voor mij nog 1 optie....de waterleidingduinen. Te meer ook omdat dit gebied niet alleen mijn favoriete fotografie locatie is, maar ook de plek om tot rust te komen en te ontspannen. Dus wanneer het daar niet wil lukken met de foto's, hou ik er nog altijd een mooie wandeling aan over.

Vosje lag lekker relaxed in het zonnetje, op een van de weinige rustige februari dagen.

Ik hoopte op wintergasten en winterweer in februari, maar de herfst ging door zoals die in oktober begon.......  

Met een beetje geluk wist ik nog een baardman vrouw op de foto te krijgen

En een brilduiker man..... deze wintergast heb ik dit jaar veel minder gezien in de AWD als voorgaande jaren, waar ik er soms wel 4 of 5 bij elkaar zag

Niet meer dan een bewijsplaatje....maar wel een wintergast...de klapekster , hoog op zijn uitkijkpost

Dat het in februari al voorjaar werd bleek wel uit het gefluit van de koolmezen. Deze ging er heel even mooi voor zitten.

Bij gebrek aan vogels op het water, ben ik maar op zoek gegaan naar iets anders dat altijd aanwezig is in de duinen: mos.  Soms veradelijk glad (zeker na al die regen), maar als je op je knietjes gaat en door de macrolens kijkt......verrassend mooi, de ieniemienie wereld van de mosjes wordt door zo'n lens ineens wat groter

muurmos.......op een paar grote stenen vond ik verschillende soorten mosjes. 

Het loonde zich de moeite om mijn voorzetlensje te pakken.

Wat zijn het toch bijzondere verschijningen , zomaar op een paar stenen, waar menigeen aan voorbij loopt.

Ik ga er geen namen bij zetten, omdat ik geen mosjes expert ben, en totaal geen idee heb hoe dit allemaal heet, misschien zijn alle mosjes op de stenen wel muurmosjes.

eenzaam tussen de glinsterende kleine mosjes

Bling bling 

De wondere wereld op een maar vierkante centimeter

Een veld met hier en daar oranje......en als je dan dat oranje goed bekijkt, zie je dit.

Of dit....volgens mij is dit ruig haarmos

Eigenlijk zou ik hier een paar uur voor uit moeten trekken, want thuisgekomen zie ik dan toch dat het niet helemaal naar wens is.... maar ja....in de AWD wilde ik nog iets zien, waarvan ik weet dat het misschien heel snel voorbij is.

Het verliefde vossenkoppeltje...okee....op een heel verkeerde plek, op de straat met een rommelige takken bende op de achtergrond...maar wel zo lief...

En als je dan op Valentijnsdag een foto als deze kan maken, dan is dat helemaal leuk.

De vossen paartijd is tussen december en februari...dus hoe lang dit koppeltje nog zo lief samen blijft is de vraag.

Nog wat vossenfoto's van afgelopen tijd. 

Het is echt geen zekerheid dat je een vosje ziet, maar ik heb vaak toch wel geluk. 

Het vosje met de boze blik had ik al een paar maanden niet meer gezien..... dus ik was blij dat ze heel eventjes langs kwam. Hier kwamen er wat vreemden voor haar langs...en als ze het niet vertrouwd, kijkt ze zo...om vervolgens de struiken in de gaan.

Dezelfde vos, dezelfde dag...maar iets eerder....als ze het vertrouwd, kijkt ze meteen een stuk vriendelijker.

En ondertussen, op een andere plek, wordt deze rekel het meest gefotografeerde vosje van de duinen.

Maar ja, met die charme, die blik.....dan smelt je toch.

Fotografen?  ach.....als ik wil slapen....dan ga ik slapen.... midden op het pad..

Het moervosje komt even kijken...

Terwijl haar vriendje even geniet van het zonnetje, dat even lenteachtig aandeed.

om vervolgens weer in slaapstand te gaan.

En het silhouhert sluit deze blog af.

Wat minder variatie als voorgaande AWD blogs maar het aanbod was deze winter ook wat minder (op de dagen dat ik in de gelegenheid was om op pad te gaan)

Ook al leverde februari tot nu toe op fotografie gebied minder op dan waar ik op hoopte, tijdens de wandelingen in de duinen geniet ik altijd.  We zullen nu wel richtig voorjaar gaan....ontluikend groen, wilgenkatjes, de vogels die op hun post zingen, de eerste tjiftjaf die terug komt..... want hoewel ik  nog een klein beetje hoop op een glimp van de winter, met sneeuw, kijk ik stiekem toch wel uit naar het voorjaar. Want die stormen en regen ben ik echt zo zat.