Amsterdamse Waterleidingduinen: Lichtpuntjes

Op de zoveelste donkere druilerige dag  probeer ik wat foto's uit te zoeken voor een blogje. 

Mijn laatste blog, de oudjaarsblog is immers alweer van 2 weken geleden.

Weinig de natuur in geweest sinds eind december, 

maar toch heb ik van 2 wandelingen in de waterleidingduinen 

nog een paar aardige foto's overgehouden.

Onderstaande serie bevat foto's van 28 december en 3 januari.

Nog even terug naar vorig jaar.

Ook weer een 80 tinten grijs dag, dus lastig om mooie , sprankelende foto's te maken.

Al is het nog zo donker, de wilde zwanen zijn altijd mooi om te zien, zeker als ze ook nog eens jouw richting op komen zwemmen. De gele snavel van de volwassen zwaan is een mooi lichtje in de verder grijze foto......

Ze leken zelfs de kant op te gaan......maar ineens ...draaiden ze om en vlogen weg. Hoe kon dat nu, ik zat heel stil en ze trokken zich niets van mij aan. Er moest iets anders zijn...

Daar is de schuldige,  nadat de zwanen waren gevlogen keek ik opzij 

en daar stond mevrouw vos, blik gericht op het water,

om vervolgens maar door te lopen, aangezien haar maaltijd weg was gevlogen.

In de andere geul zaten nog meer wilde zwanen, ver weg, ook te ver voor mevrouw vos.

 Toch een aardig sfeerplaatje. Wilde zwanen maken mij altijd blij, ook als ik op zo'n dag verder geen enkele fatsoenlijke foto kon maken omdat het licht zo belabberd was (zwammetjes, brilduiker en goudhaantje liggen in de prullenbak en wachten op een herkansing).

Een week later, de eerste zonnige dag van 2019.....

Deze damhertbok was nog heel relaxed. De meeste damherten gaan er vandoor zodra je een camera op ze richt. Dan koester ik dit soort momenten, dat een dier rustig blijft liggen en niet weg rent als je een foto wil maken.

Een roodborstje op de top van een duindoorn struik. Heerlijk in het zonnetje, lichtje in het oogje....meer heb ik dan niet te wensen. En voor mij zijn dit van die genietmomentjes.  

Maar ook deze dag kende regen, gelukkig waren het buien waarna het zonnetje snel weer terug kwam wat weer mooie regenbogen opleverde.

De grote zaagbek had ik nog niet op de foto deze winter, deze man werkte aardig mee. Hopelijk kan ik ze komende tijd nog een keertje beter vastleggen, mannetje met wat meer licht waardoor je ziet dat de kop niet zwart is maar donkergroen, en natuurlijk ook het prachtige vrouwtje.

Dat ik alleen met mooi weer de duinen in ga is niet waar, ook op dagen als deze met dreigende wolken en buien, ga ik op pad. Want dit is toch ook heel mooi.

Ik genoot echt van de mooie wolkenluchten boven de kanalen. 

De duinen met daarboven weer een bui...

Met wat geduld ging het vosje uiteindelijk toch op de heuvel staan, zodat ik haar kon fotograferen met de donkere lucht in de achtergrond terwijl de vos in het licht stond, beschenen door het winterzonnetje.

ze ging er zelfs bij zitten

En weer een  regenboog, niet zo heel fel maar dat maakt dan niet uit, ik vind ze allemaal even mooi.

Het wordt al laat, de zon is bijna onder als ik dit mooie spitsertje nog kan fotograferen in het warme  licht  van de late middag.

En daar kon ik de aalscholvers nog in het laatste licht van de ondergaande zon vastleggen.

En zo kende de donkere decemberdag toch wat lichtpuntjes met de wilde zwanenfamilie, en waren er begin januari meerdere lichtjes te zien : in de ogen van de dieren, in de lucht..... 

Het echte winterlicht heb ik nog niet vast kunnen leggen, maar ik hoop natuurlijk dat dit gaat komen in mijn volgende Waterleidingduinen blog. Vorst en kou en hopelijk sneeuw, zaagbekken en andere wintergasten en ja ....natuurlijk....een vos of hert in de sneeuw, dat zijn toch wel mijn wensen voor de komende weken. We zullen het zien.