Van zomer naar herfst in de Amsterdamse waterleidingduinen.

 Na de lange warme, droge zomer, dienden de eerste herfsttekenen zich aan, met regen en wind. De natuur was er blij mee, en ik was vooral blij met de lagere temperaturen. 

En dan is het tijd om terug te blikken op de zomerperiode. Ondanks de warmte ben ik bijna iedere week op pad geweest in de duinen, ik stemde de dagen wel af op het weer, want er was altijd wel een aangenamere dag....

Tot in september vlogen er icarusblauwtjes in de duinen. Soms, op een meer bewolkte dag, kon ik ze goed benaderen en fotograferen.

De jonge vosjes worden snel groot, hoe lang zouden ze nog blijven?

Kleine damhertjes heb ik dit jaar nauwelijks gezien. Soms in de avond trof ik er eentje op het pad.

Mister big ears

Tijgerspinnen waren er volop. Maar ze zaten vaak verscholen in het hoge gras of de pitrus, dus fotograferen van een enigszins vrij zittend exemplaar was nog wel een uitdaging. Deze heeft een juffertje te pakken.

Damhert met bastgewei in de avondzon

Ja, ze waren er wel, maar wat was het zoeken. En in geen jaren heb ik zo weinig boomkikkers gezien. In augustus komen de kleine kikkertjes tevoorschijn en waar ik er vorig jaar op een ochtend nog 10 kon vinden, had ik nu met veel moeite een paar kikkertjes gevonden, waaronder deze die mooi vrij in de varen zat.

De jonge vosjes krijgen steeds meer een eigen gezicht en ik kan ze eindelijk een beetje uit elkaar halen, zoals dit vosje met de enorme oren.

En het enige meisje van de jongen van dit jaar.

Damhert stond wat lager aan het water, omdat het hert in de zon stond heb ik flink onderbelicht, waardoor het water in de achtergrond zwart werd maar het hert niet zo fel in de zon staat.

He broertje van Big Ears,  met de mooie ogen.

Eem wat ouder jong van een andere moervos. De jongen van deze moervos zijn al zo'n beetje vertrokken naar een eigen gebied. Alleen dit vosje laat zich af en toe nog zien.

De eerste tekenen van de herfst, de varens verkleuren en het bont zandoogje is behoorlijk afgevlogen.

Er is hei in de AWD. Helemaal in de zuidelijkste punt. Het was prachtig half augustus, maar niet te fotograferen omdat het hele gebied met heide is afgezet met een groot hek. Dus dat was door het gaas heen fotograferen, en macrowerk zat er niet in.

Het meisje

grote bonte specht. Ook gewone bosvogels vind ik prachtig om te fotograferen. Ik kan hier echt van genieten, en terwijl veel fotografen zich op de roodpootvalk stortten half september, vermaak ik mij prima met een GBS (Grote Bonte Specht).

Een damhertje in het bos geeft mij een beetje een sprookjesachtig gevoel.

En de volgende serie.....zonder woorden. Broer en zus, zo lief samen.

Ik sluit af met mijn favoriete vosje, dat ik sinds begin mei niet meer had gezien. Wat was ik blij toen ik haar eindelijk op 11 september weer eens zag, en ze ziet er prachtig uit. Hopelijk ga ik haar de komende maanden blijven zien, want juist nu worden ze zo mooi in wintervacht. Vorig jaar heb ik in de winter nauwelijks een vos gezien, dus afwachten wat het dit jaar wordt.

En net buiten de AWD, liet het bosuiltje zich ook weer zien.

Het is nu even een overgangsperiode, de vlinders en libellen verdwijnen, de herten bereiden zich voor op de bronst en eten vooral veel en de wintergasten laten nog even op zich wachten.  Dus...als het weer een beetje meewerkt, ga ik komende tijd ook wat anders fotograferen, maar ik zal zeker regelmatig weer in mijn favoriete gebied zijn voor een lange wandeling, want wandelen is altijd fijn.