De eerste blog van dit jaar met als thema: Het fotograferen van je doelsoort gaat niet altijd vanzelf. Voor de maand januari had ik een aantal doelen, waarvan één doelsoort een zeehondje op het strand was. Als ik terug kijk naar vorig jaar januari, zou dat geen probleem moeten zijn en ook in november en december had ik geluk dat ik op de juiste dagen ter plekke was. Maar hoe anders het ook kan, bleek wel deze januari.
Schelpje op een heel mistig strand.
Ik ga even terug naar december 2024, toen ik op een ochtend naar het Katwijkse strand ging en daar 1 zeehond op het strand lag. Dit dier was heel relaxed en gaf mij alle tijd om een paar uur lang te genieten en foto's te maken. Soms sloten een paar andere fotografen aan, en na een paar foto's gingen ze weer. Ik bleef lang hangen, want dit soort momenten werken voor mij heel rustgevend. Alsof het zeehondje het relaxte zen gevoel over bracht.
Het licht was perfect, sluierwolken en een heel waterig zonnetje. Dit was een dag tussen een reeks van bewolkte, mistige of druilerige dagen.
Dan is dit toch een cadeautje. Zeker omdat ik voor een groot deel van de ochtend alleen was met dit zeehondje.
Deze twee foto's hebben een kadertje omdat ik ze had geselecteerd voor de mooiste van 2024. (uiteindelijk niet in het overzicht gekomen). Ik had meer foto's, maar voor dit blog laat ik het hierbij.
Het werd 2025 en na de 1 januari storm ging ik op 2 januari vol goede moed richting de uitwatering van Katwijk. En de weken daarna kwamen er nog meer bezoekjes. Helaas, niet ieder jaar is hetzelfde en ook wat de weersomstandigheden betreft was er geen peil op te trekken wanneer de zeehondjes kwamen uitrusten.
En zo trof ik afgelopen maand de uitwatering aan...... een leeg strand. Allerlei verschillende omstandigheden: hagelbuien, strakblauwe lucht, dikke mist. (ik heb een aantal dagen niet eens mijn camera of telefoon gepakt om te fotograferen en ben gewoon op het strand gaan lopen, uitwaaien).
In het totaal ben ik 9 keer in Katwijk geweest en heb geen enkele keer een zeehondje op het strandje gezien.
Een dag dat er regelmatig een hagelbui over kwam. Er stond ook een stevige wind (als buienradar zegt windkracht 2 , tel er maar gerust wat bij op, deze dag was echt minimaal windkracht 4). De vogels waren nauwelijks te zien. Deze scholekster stond een eindje weg.
Een andere dag zwom er een zeehondje in de uitwatering, maar hij wilde niet even op de kant komen. Maar goed, ik heb deze dag wel een zeehondje gezien. Wel heel jammer dat een dag eerder er twee de hele dag op het strandje lagen, net een dag dat ik ergens anders was.
Toen ik even een broodje ging eten, kwam deze kraai gezellig naast mij staan.
Zomaar een ochtend op het strand, met weer wat winterse buien. En weer geen zeehond.
Maar ik had ook nog een plan B. Een andere soort die op mijn januari wensenlijstje stond, was de drieteenstrandloper.
Op een koude (gevoelstemperatuur -3 graden), zeer mistige dag, zag ik eindelijk een drieteenstrandloper op fotografeerbare afstand. Deze was bepaald niet bang want hij kwam tot een paar meter van mij. Gelukkig maar, want het was zo mistig dat zelfs van korte afstand het fotograferen een uitdaging was (contrast en belichting).
Wat zijn het toch leuke vogeltjes. Het strand was vrijwel leeg, heerlijk die rust. Tja....de foto's lijken wel sepia, maar het waren toch echt kleurenfoto's.
De vogels stonden bij elkaar op een zandbank. Ze wilden niet allemaal kijken naar de fotograaf. En de fotograaf had hele koude vingers.... Dus een goed moment om even op te warmen in de dichtstbijzijnde strandtent "De Watering".
Hoe anders was het een paar dagen later. Ik ging, geheel tegen mijn gewoonte in, op zondagochtend naar Katwijk. Wederom een leeg strandje bij de uitwatering.... nou ja leeg, er waren mensen, honden, kinderen...maar geen zeehonden, en dat was waar ik voor kwam.
Ondanks de enorme drukte, ben ik toch een stukje over het strand gaan lopen. Het was de eerste zonnige dag sinds 3 weken, dus dan is zo'n wandeling heerlijk. Ik zag in de branding een paar drieteenstrandlopers en verderop wat meeuwen.
Dan is het hopen dat ik de kans kan pakken om ze te fotograferen voordat een speelse hond, een gillend kind of een onoplettende wandelaar ze verjagen.
En waar ik eerder te weinig licht had, was het nu met de felle zon wederom een uitdaging. Haha, het lijkt wel of het nooit goed is. Dit was het dus ook weer net niet. Super leuke momentjes, maar de foto van de maand zit er niet bij.
Just the two of us....
Een klein vogeltje en hele hoge golven.
Meestal zie je alleen de foto's, en dan lijkt het allemaal zo makkelijk. Ach die zeehondjes, die liggen toch wel vaak daar op het strand. Niet dus, het kan zomaar zo zijn dat je als fotograaf meerdere keren voor niets gaat. Nu klinkt voor niets weer wat negatief, want het was nooit voor niets. Ook als er geen zeehond ligt, is het fijn om even op het strand te zijn. En gelukkig is het strand voor mij niet al te ver reizen, zodat ik ook in februari mijn geluk weer ga beproeven, want het zou toch een keer moeten lukken.
Ten slotte nog het volgende: Zorg dat je ook een plan B hebt. En probeer ondanks de teleurstelling van het ene, toch te genieten van het andere wat er wel is. En niet te snel opgeven, want de aanhouder heeft uiteindelijk toch succes. Het vraagt gewoon wat doorzettingsvermogen en geduld.
