Fotografie Wensenlijstje voorjaar

 Het is voorjaar. Mijn favoriete seizoen. De ontluikende natuur en de nog aangename temperaturen maken dat ik soms echt keuzestress heb van welk onderwerp ik ga opzoeken om te fotograferen. Opzoeken, dat zeg ik bewust, want, zoals ik al eerder in een blog schreef, bij natuurfotografie komt het niet op een presenteerblaadje. Soms fiets je meerdere keren voor niets de polder in of wandel je een hele dag zonder maar 1 gewenste foto.

Wat had ik dan zoal op mijn wensenlijstje: Voor april waren dat blauwborst, oranjetipje, daslook, jonge gansjes, eendjes, grutto's. En voor mei nog een keer de grutto's, zandhagedissen, uitsluipende libellen en de meikever.

De blauwborst, een van mijn wenssoorten.

Hieronder het resultaat:

Begin april, toen het een keer niet hard waaide, maakte ik een fietstocht door de Boterhuispolder in Leiderdorp. Deze haasjes zaten niet ver van het fietspand in het hoge gras.

Vlak langs het fietspad liep deze grutto dame langs de slootkant te foerageren. Ik stapte heel langzaam af, ging door mijn knieën en probeerde, al laag blijvend iets dichterbij te komen.

Iets verderop zat meneer grutto en herhaalde ik hetzelfde truucje om wat dichterbij te komen.

In de Munnikenpolder, op ongeveer 10 minuutjes fietsen waren blauwborsten gezien, dus vanuit de andere polder fietste ik door naar dit plekje. En goed dat ik de zang van de blauwborst herken, want hij zat eerst goed verstopt in het riet. Heel even zat hij vrij, maar hield zich toen stil.

Later zat hij iets hoger te ze zingen. Wat een prachtige vogel.

Een andere wenssoort voor april was het oranje tipje. Tja, die zie ik de laatste jaren niet zoveel meer in de omgeving van Leiden. Dit vrouwtje zat op een zonovergoten middag even stil. Een mannetje was daar ook aan het fladderen, maar ik kreeg geen kans die te fotograferen. Een paar dagen later teug gegaan en weer zag ik ze fladderen. 

Dit jaar zag ik heel veel landkaartjes, op de plek waar ik ook de oranjetipjes zag, vlogen zeker een tiental landkaartjes, voorjaarsgeneratie. Die had ik jaren niet meer gezien in park Cronesteijn in Leiden. Ik was blij.

Ik besloot de volgende ochtend terug te gaan naar de plek waar ik ze had gezien.....

Tja......de beelden zeggen genoeg. De grote foto was de avond dat ik de vlinders zag, ook veel landkaartjes, witjes en boomblauwtjes....een dag later in alle vroegte, toen de temperatuur net boven de 10 graden was trof ik platgemaaide bloemen aan, en de maaimachine was nog niet klaar. Zo jammer. Weg vlinders, weg afgezette eitjes (ook de brandnetels, waardplanten, waren weggemaaid).

Behoorlijk chagrijnig ging ik weer huiswaarts.

April is ook de maand van de daslook en in park Cronesteijn is er een plek waar het helemaal vol staat met dit plantje. Ik noem het daar dan ook even Daslook paradise.

Close up daslook.

Terug naar de polder waar inmiddels de rietzangers het hoogste lied zongen.

En bij ons om de hoek waren wat ganzenpaartjes die kleintjes hadden. Ze waren druk aan het grazen en constant door elkaar aan het waggelen. Dit kleine gansje zat even wat verder van de rest en wilde ook nog schattig kijken.

En zo heb ik de wenssoorten voor april allemaal gezien. Niet allemaal naar wens op de foto, want dat oranjetipje had ik anders willen zien. Maar de natuur laat zich niet dwingen, ik was al blij dat ik er weer een paar zag. En ook blij met veel vlinders dit voorjaar waaronder dus de landkaartjes.

Het is inmiddels mei....de tijd van de zandhagesissen en de libellen.

Echtpaar zandhagedis.

Meneer zandhagedis die net uit een donkere holte onder een boomstronk vandaan kwam om zich op te warmen in de voorjaars zon.

Vos in het avond zonnetje. Ik loop inmiddels al 15 jaar in de waterleidingduinen, maar dit voorjaar was het echt moeilijk om een vos te zien in de duinen. De vele afsluitingen rond burchten (waar ik wel begrip voor heb) zorgen ook dat de dieren minder zichtbaar zijn. 

Des te mooier is het om op weg naar de uitgang nog een mooie sunset vos foto te kunnen maken.

Nogmaals een zandhagedis man.

Viervlek libel

Knobbelzwaan in de polder

klein zwaantje

Deze haas zat pal naast het fietspad en ik kon gewoon een portret foto maken.

Tureluur op paal....heel ver weg.

Tureluur op bruggetje...dichtbij maar met tegenlicht.

Scholekster op hekje....daar wilde ik de grutto, maar die had geen zin om te poseren.

En de koeien keken toe.

Op die vroege zondagmorgen zag ik in de Boterhuispolder wel twee grutto's op een hek, maar weer heel ver en met tegenlicht. Lastig om daar wat moois van te maken.

En in tijden van AI heb ik bovenstaande foto voorzien van het verzoek: Maak van deze foto een sfeervolle foto met mist en een zonsopkomst. 

En dan is dit het resultaat.  Best leuk, maar ik heb geen voldoening van een AI gegenereerde foto, ik hoop ooit zelf nog zo'n foto te maken.

Mei is inmiddels voorbij en op de uitsluipende libel na, heb ik ook dit wensenlijstje aardig kunnen vastleggen. De meikever fotografeerde ik dan wel in juni, maar mag deze blog afsluiten, omdat deze ook op het lijstje stond.

De meikevers die ik heb gefotografeerd waren allemaal vrouwtjes. Dat zie ik aan de kleinere waaiers met maar 6 antennes. Mannetjes hebben grotere waaiers op hun kop en 7 sprieten per waaier.

Close up met macro voorzetlens.....best een monstertje zo.

Tot slot:

En om de blog niet nog langer te maken heb ik  een link naar een serie die ik eind maart maakte van de Siberische grondeekhoorns.

Meer dan 30 foto's, ik vind het wat veel voor 1 blog, maar het is ook een samenvatting van twee maanden en ook nog de 2 maanden dat er op fotografiegebied ontzettend veel te zien is. Dus ik heb keuzes gemaakt in wat ik laat zien hier, want ik had nog veel meer foto's.  Misschien toch weer wat vaker een blogje maken.....

Natuurfotografie als uitlaatklep

 Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven. Het ontbreekt mij de laatste tijd echt aan motivatie om een verhaaltje te typen. Nu fotografeer ik al heel wat jaren en blog ook evenzoveel jaren (de eerste jaren bij Punt, wat nu niet meer bestaat). In de hoogtijdagen van het bloggen schreef ik er bijna 3 per week. Hoe deed ik dat toch.  Ik schreef in die periode van elk fotografie uitstapje wel een blog.

En dat is inmiddels veranderd. Ik fotografeer nog steeds, maak nog regelmatig leuke uitstapjes op fotografie gebied en ik wandel nog regelmatig in de duinen waar ik ook altijd mijn camera bij mij heb. Maar toch......ieder jaar terugkerende onderwerpen met eenzelfde soort verhaaltje wil ik niet meer.

Bosanemoontjes, een jaarlijks terugkerend onderwerp.

De natuurfotografie geeft mij rust en ontspanning. Dat is waarom ik het zo graag doe. Ik ben ook heel graag in mijn eentje in de natuur, met name in het voorjaar als de voorjaarsbloemen zich laten zien en de eerste jonge dieren zijn geboren (gansjes, eendjes). Daarover later meer.

Maar eerst terug naar de winter, hoewel het nauwelijks winter was in het westen van het land.

Ik wandelde in de eerste maanden vaak (en veel kilometers) in de waterleidingduinen. Vaak alleen, soms met iemand samen. En de wandelingen waren goed voor mij om mijn hoofd leeg te maken, even nergens anders aan denken en helemaal opgaan in de natuur. Luisteren naar de geluiden van de vogels of de wind. En mij laten verrassen van wat ik tegen kom. Helaas heb ik deze winter moeten constateren dat de hertenstand in de Waterleidingduinen nu echt zo laag is dat je blij bent wanneer je een hertje tegen komt.

De wilde zwaan, mijn favoriete wintergast. Ik kan dan zo een uur zitten langs de waterkant, de kou even vergeten en kijken hoe de vogels zich poetsen en dan wachten op het vleugel wappermoment. De wilde zwanen maken ook een mooi geluid, een soort melancholiek getrompetter. Een geluid dat ik associeer met de winter.

Winter rust

Schattig pimpelmeesje

Mooie damhertbok

En toen werd het begin maart toch even winter, met ook in het westen een klein beetje rijp in de ochtend.

Canadese ganzen op het ijs.

De kou kleumende blauwe reiger.

Dan breekt de tijd van de sneeuwklokjes en krokussen aan en kan ik lekker dichtbij huis mij helemaal uitleven.

Het valt niet altijd mee.... heb je een mooi vrij sneeuwklokje...is het een beetje een vies exemplaar. Je kan niet alles hebben.

Met deze krokusjes ben ik misschien wel een half uurtje zoet geweest. Zoekende naar een mooie compositie, de zachte sfeer en het juiste licht. Daarom doe ik dit het liefst alleen, want ik vergeet alles en iedereen om mij heen....en ook de tijd (niemand die ik laat wachten). De locatie is een heerlijk rustige plek, met maar af en toe een nieuwsgierige voorbijganger.

De boerenkrokus, bloeit iets eerder dan de gewone krokus ( eind februari) en ik vind deze persoonlijk mooier. Ze zijn wat fijner en zachter.

Maar de gewone krokus is weer heel geliefd bij de eerste honingbijen die in maart wakker worden. En ook het fotograferen van deze bij is voor mij een geduld werkje, maar oh wat is dat heerlijk. Wachten, kijken naar de bloem waar je op scherp hebt gesteld en afdrukken als de bij in het scherptegebied komt aanvliegen. Vaak wel 99 mislukte foto's, maar als dan die ene wel goed is, hoor je mij niet klagen.

Als de laatste krokussen bijna zijn uitgebloeid, zijn daar alweer de bosanemoontjes. Inmiddels heb ik daar ook mijn vaste plekje voor en ook daar kies ik de momenten uit. Beslist niet in het weekend. Zo zit ik weer een half uur of langer bij een bosje anemoontjes, tot ik dat juiste plaatje wat ik in mijn hoofd heb kan maken. En weer ben ik met mijn gedachten alleen maar daar met de bloemetjes.

Even de dagelijkse beslommeringen vergeten en helemaal opgaan in de fotografie. En na een paar uurtjes moe maar voldaan huiswaarts keren.

Door het zonnige weer in maart waren de voorjaarsvlinders al vroeg te zien. Met name de dagpauwoogjes waren er volop op de eerste bloesem in de bomen. Wordt jij ook zo blij van vlinders? Ik wel. Zodra ik de eerste vlinders weer zie roep ik in gedachten "Vlindertje"(zie Belgische versie van de tekenfilm Bambi).

En op een dag dat je in de duinen nog nauwelijks een foto hebt gemaakt is daar ineens een meerkoet in het gouden water. Een vogel waar ik anders aan voorbij ga maar zo eigenlijk best leuk vind.

De vossen in de duinen laten zich maar weinig zien. In januari zelfs helemaal niet en ook de maanden daarna slechts af en toe.

Maar het blijven mooie dieren om te zien en te fotograferen.

Zeker zo. Helemaal relaxed. Dan kan ik er ook van genieten. Helaas worden dit soort momenten zeldzaam. De tijden van de mooie vossenfoto's liggen al wat jaren terug en nu mag ik gewoon al blij zijn een vos tegen te komen.

De vos gaat er vandoor, ik laat hem zijn gang gaan en geniet van de mooie roze kleuren in de lucht.

Dit soort zonsondergangen (iets met Saharazand) vind ik prachtig. 

En vanaf eind maart wordt het druk voor de natuurfotograaf die ik ben. Fietstochtjes door de polder, op zoek naar de lente.

Daar horen natuurlijk lammetjes bij.

Altijd leuk om te zien. Zittend aan de rand van een weiland geniet ik van de dartelende lammetjes in de wei. En soms komen ze even wat dichterbij om te kijken wie daar nu weer zit.

En dan hoor ik om mij heen de zang van het winterkoninkje (niet te missen, wat een kabaal maakt dat kleine vogeltje), de merel of de koolmeesjes en wou ik dat het altijd lente was.

En een aller schattigst nijlgansje. Natuurlijk horen de jonge dieren bij de lente, en ik vind ze ontzettend leuk om te fotograferen. En ja hoor, dan ben ik weer een uurtje bezig en gaat er weer een berichtje naar huis : Ik ben wat later hoor.....

De halsbandparkieten snoepen de nectar uit de bloemetjes.....het regende afgelopen week witte bloemen in het park, waar een paar van deze parkieten in de bomen zaten de bloemen te plukken.

Afgelopen jaar heb ik gemerkt dat ik steeds meer zoek naar fotografie die mij rust geeft. Ik hoef niet meer elke soort op de foto ( al heb ik wel mijn wensenlijstje) en iedere week een kaartje vol te schieten. Steeds vaker wandel ik ook zonder al te veel foto's te maken. Dat is ook ontspanning. In de hectiek van tegenwoordig blijft het fotograferen wel mijn manier om even tot rust te komen. De tijd nemen om om mij heen te kijken...en zo zie ik de mooiste dingen, die ik ook nog soms vast kan leggen op beeld.