vrijdag 31 mei 2013

Veluwezoom mei 2013

We hadden een paar dagen Veluwezoom geboekt: een leuk hotelletje in Rheden aan de rand van het Nationaal Park "de Veluwezoom". De gedachte was....eind mei....mooi weer, aangename temperaturen, zonnetje, vlinders, hagedissen. Tja, je weet nooit van te voren dat het juist die week de koudste en natste mei week ooit zou worden. Maar gelukkig.....vrijdag was waarempel een droge dag, met een beetje zon. En zo konden we toch de mooie wandeling maken van Dieren naar Rheden, dwars door het prachtige natuurgebied.

 De wandeling die Jeroen en ik maakten, was de NS Wandeling Veluwezoom. Vanaf Rheden namen we de bus naar Dieren en daar begonnen we de wandeling. Omdat de wandeling naar Rheden maar 11 kilometer was en wij geen zin hadden om naar Velp door te lopen (15 kilometer), maakten we rond de Posbank een extra rondje van 5 kilometer. Vanaf de Posbank zijn verschillende gemarkeerde routes, dus dat was makkelijk. En het was een prachtig rondje. Waar in september de hei mooi paars kleurt, kunnen we in mei genieten van de brem die in bloei staat.

Het mooie heuvelachtige landschap. Alles was nog zo lekker fris groen, alleen de hei is nu nog een dorre en kale massa.

Op donderdagmiddag maakten we nog een korte wandeling achter het hotel, een rondje van zo'n 8 kilometer waarbij we zelf wat gemarkeerde routes aan elkaar koppelden. De verrassing was toch wel deze reegeit, niet ver van het wildobservatiepunt Herikhuizen. We zagen die middag zelfs 3 reeën, nog een andere geit die wat verder in het veldje lang en een reebok, die nog een bastgewei had.

Het bokje leek een beetje magertjes, de dieren zijn op dit moment in de rui dus de vacht ziet er niet zo mooi uit. De wintervacht verdwijnt en de mooie roodbruine zomervacht komt ervoor terug

 
De heuvels rond de Posbank. Ik had mijn compact camera (Panasonic lumix TZ6) bij me, vanwege de slechte weersvoorspellingen had ik de grote Lumix thuisgelaten. En het is toch anders als het fotograferen even niet op de eerste plaats komt. Het was vooral genieten van de mooie wandelingen. Foto's maakte ik wel natuurlijk, maar toch waren het vooral snapshots van de mooie plekjes die we onderweg tegenkwamen. Nadeel van de kleine compact camera, alles gaat op de automaat, geen mogelijkheden om zelf dingen in te stellen, dus verschillende keren had ik een mooi landschap en een melkwitte lucht of......een mooie lucht en een donker, somber landschap.
Terug naar de wandeling van vrijdag

We begonnen de wandeling in Dieren waar we via de Carolinaberg (genoemd naar de dochter van Stadhouder Willem IV) waar 14 bospaden samenkomen. Via de Carolinahoeve kwamen we op deze glooiende laan met aan weerszijde beuken. Deze Koningslaan is al in de 17e eeuw aangelegd. Het is een weg met flinke hoogteverschillen. Via dit soort paden komen we uiteindelijk in een meer open gebied rond de Posbank.

De Schotse Hooglanders grazen in het hele gebied, je kan ze overal tegen komen. Ook zitten er wilde zwijnen en edelherten. Zwijntjes hebben we niet gezien, wel 1 edelhert diep in het donkere bos. 

Vanaf de Posbank (een uitzichtpunt vernoemd naar een stenen bank die daar in 1918 is geplaatst ter ere van C.A. Pos, medeoprichter van de ANWB. Op de halfronde bank staat de tekst:"Duizenden bracht hij tot de natuur. Den Nederlanders deed hij Neerlands schoonheid kennen, waarderen en liefhebben.") kun je meerdere wandelingen maken. Voordat wij ons extra rondje gingen doen, was het tijd voor thee en appeltaart bij het Paviljoen dat ook De Posbank heet.

Het rondje Posbank leverde weer mooie uitzichten op, maar het is nog best lastig om deze prachtige landschappen mooi op beeld vast te leggen. Ik moet zeggen, dat ik het heidegebied rond de Posbank wel een van de mooiste natuurgebieden van Nederland vind, en ik denk dat ik nog eens ga kijken als de hei helemaal paars is, om dan eens echt de tijd te nemen voor mooie landschapsfoto's, want ik zie daar wel een uitdaging in.
Het was even goed zoeken tussen het geel van de brem, maar we hoorden het klikkende geluidje (twee tegen elkaar tikkende steentjes) van de roodborst tapuit. Het mannetje zagen we op een topje maar kregen we niet goed op de foto, het vrouwtje zat hier mooi tussen het geel en wilde wel even blijven zitten tot Jeroen de foto had gemaakt.
We zagen op het pad ook nog veel kevers (mestkevers) maar de macrofunctie van deze compact camera deed niet wat ik wilde...geen een scherpe foto.
 
Er kwam een donkere wolk aan....zouden we dan toch een bui krijgen. Een paar spettertjes en toen klaarde het weer op. Wat een geluk hadden we deze dag, in een week dat het verder vooral grijs en miezerig was.

We verlieten de hei en kwamen weer in het bos. Hier bij de Beekhuizer beek, maakten wij onze aftakking naar Rheden waar de andere route door liep naar Velp.

Hoe zou het er hier in de herfst uit zien? Ik denk dat het dan ook prachtig is met de herfsttinten.

Ondanks de vele regen was er niet veel water in de beek, er stond nauwelijks stroming.

Voordat we het Nationaal Park verlieten, hadden we nog een leuk glooiend bospaadje voor de boeg. Een waardige afsluiter van de wandeling die toch flink wat hoogte verschillen kende.

Jawel blauwe lucht, die was er echt. En ook prachtige stapelwolken. Helaas waren we niet meer op de hei toen deze prachtige luchten zich vormden.

En nog even weer de reegeit die we donderdag zo mooi van dichtbij konden zien en fotograferen. Ze stond op ongeveer 10 meter en was niet schuw. En zo kon ik zelfs met mijn 12x optische zoom (ipv de 24x die ik anders heb) een mooie foto maken.
Ik moet zeggen dat ik het niet erg vond om deze dagen de fotografie even op de tweede plaats te zetten. Dit waren gewoon de heerlijke momenten om al wandelend te beleven. En 's avonds in het Sandton Hotel Rheden konden we genieten van een heerlijk diner. Gewoon quality time voor mij en Jeroen.

maandag 20 mei 2013

Op herhaling naar Arkemheen

Vorige maand eindigde ik mijn blog over de Arkemheen en Putter polder met de woorden: "voor herhaling vatbaar"
  En op zondag 18 mei was het zover. Samen met Henk kwam ik om 6 uur aan bij het stoomgemaal Hertog Reiijnout in de Arkemheen polder bij Nijkerk. Cees voegde zich bij ons en nadat we de zonsopkomst hadden vastgelegd reden we een rondje door de polder.

Zonsopkomst langs het Nijkerkernauw. Er hing mist en de zon ging schuil achter wolken. Waar was nou die voorspelde stralend zonnige dag?

Koetjes in de mist. Dit soort plaatjes kun je alleen maar vroeg op de ochtend maken. Je moet er vreselijk vroeg voor opstaan op je vrije dag, maar als je dit ervoor terug krijgt ben je dat snel vergeten.


Tureluur op paaltje. Een lekker cliché weidevogel foto, maar het stond wel op mijn wensenlijstje. Deze foto kon ik al vroeg in de ochtend nemen, dus ik was al helemaal blij. Maar er stond meer op het wensenlijstje: een grutto op een paaltje, boerenzwaluwen, de gele kwikstaart en visdiefjes. Of deze wensen allemaal vervult werden......

.....zal in deze blog duidelijk worden. De tureluur liet even weten dat wij maar beter door konden rijden. Waarschijnlijk heeft deze tureluur jongen in het veld. De weidevogels zoeken dan een hoog punt om op de uitkijk te staan en met veel kabaal de mogelijke indringers te verjagen. Koppeltjes werken ook goed samen, waar de een laag bij de grond blijft met de jongen, is de ander luidruchtig en duidelijk aanwezig, als een soort afleidingsmaneuvre.

Wens 2 werd ook vervuld. En hoe, op zo'n beetje elk hekje of paaltje zat wel een boerenzwaluw. Deze zijn vanuit de auto heel goed te benaderen en te fotograferen. Maar toen we deze dag een stukje lopend de polder in gingen, waren de zwaluwen al gevlogen voordat we maar een beetje in de buurt kwamen.

En gruttojong, daar had ik een heel klein beetje op gehoopt, echt leuk dat we ze zagen.

Moeder grutto met de kleintjes onder haar vleugels. Dat zagen we toen ze weg liep, dat er ook twee pulletjes bij haar waren.

Moeder grutto en haar jong dat voor haar uit liep, wat verder achter haar liep het tweede jong. (geen goede foto maar wel een prachtig moment.)

Ook die kieviten hebben jongen. De pullen waren met moeder kievit verderop in het weiland. Deze kievit houd voor aan het weiland de boel goed in de gaten.

Nieuwsgierige dames. Terwijl wij ons best deden om de kievit in de verte te fotograferen, kwamen de koeien zo'n beetje voor ons staan, alsof ze aan wilden geven dat ze wel op de foto wilden, ze begonnen zelfs heel zachtjes de loeien. Okee, dames ik maak wel een foto van jullie.

Een wandeling bij het Nekkerveld leverde een aardige foto van de rietzanger op. We hoorden ze volop, maar het valt niet mee om er eentje op de foto te krijgen.

De verrassing was deze blauwborst, die had ik niet verwacht te zien. En zonder Cees hadden we hem ook niet gezien. De blauwborstman zat goed vestopt in het riet. Het vrouwtje liet zich ook heel eventjes zien. We probeerden ietsje dichterbij te komen, het mannetje vond het best. Even later verdween hij naar beneden, waarschijnlijk hebben de blauwborsten daar een nestje.

Ik hoopte op een grutto op een paaltje, dit was de enige grutto-op-paal waar ik een redelijke foto van kon maken, de andere paalzitters zaten te ver weg. Dit was achter het Putter stoomgemaal.

Grutto-in-het-gras is minstens zo leuk als grutto-op-een-paaltje, en misschien wel veel origineler.

Er zijn ook veel insecten te vinden in de polder, zoals deze snuitkever. Vlinders lieten zich nauwelijks zien, tja de voorspelde zon bleef weg en er stak zelfs een fris windje op, waardoor de temperatuur bleef steken rond de 14 graden. Geen vlinder weertje dus.
Halverwege de middag verlieten we de polder, de gele kwikstaart blijft nog even op mijn wensenlijstje, ik heb hem wel gezien en op de foto gezet, maar nog niet naar wens. Op dat wensenlijstje stond nog een vogel, maar die was niet in de polder te vinden, dus reden we een stukje verder naar een bos waar Cees deze vogel wist te vinden.

Mijn eerste bosuil. Geen geweldige foto (weinig licht in het bos), maar toch een heel mooi moment om deze vogel zo te mogen zien. Ik had een bosuil groter verwacht. De uil zit heel rustig met zijn ogen bijna dicht, maar wanneer er een hond langs komt en een kind dat lawaai maakt, verdwijnt de uil in de boomholte. Maar wij hebben hem gezien, en op de foto gezet. Cees , bedankt voor het delen.
Het was een lange dag, vol mooie indrukken. Jammer dat de Arkemheen polder niet te bereiken is met het openbaar vervoer, het is echt een plek waar ik graag vaker zou willen komen. Zo zie je, hoe mooi ons eigen landje toch is. Steeds weer ontdek ik nieuwe mooie plekjes. De Arkemheenpolder staat niet voor niets op de lijst "Nationale Landschappen", want het is zeker een prachtig natuurgebied.

zondag 12 mei 2013

Plevier plezier blog

Soms heb je een serie foto's die je meteen wil plaatsen. Die foto's kun je niet laten wachten. Gevolg: mijn polderfietstochtblog en de laatste foto's uit de AWD moeten nog even wachten, want de kleine plevieren gaan eerst. Wat een geweldige ochtend in de Poelgeest Polders. Terwijl ik naar een andere kleine plevier zat te kijken hoorde ik iets achter mij. Ik draaide me om en zag twee kleine plevieren op ongeveer 5 meter afstand. Omdat ik al zat, had ik een redelijk laag standpunt. En nu maar hopen dat er geen wandelaars kwamen, want ze zaten midden op het pad.


Er was niet veel zon deze morgen, maar af en toe piepten er wat straaltjes doorheen, en daar was ik heel blij mee. Wat gaaf om de kleine plevier van zo dichtbij te zien en te fotograferen. Ze zijn behoorlijk schuw en tot nu toe heb ik ze alleen van grote afstand op de foto kunnen zetten. En het werd nog leuker....


Manlief, ik ben er klaar voor.



Mevrouw plevier ging er mooi voor liggen en maakte allerlei geluidjes. Het mannetje liep wat om haar heen....


En de interesse was gewekt.....


Joehoe daar ben ik al...


En zo zaten ze even en voelde ik me toch wel een pottenkijker, om het liefdesspel der kleine plevieren zo te aanschouwen en er ook nog foto's van te maken. Maar welke natuurfotograaf zou deze kans niet grijpen?


Pleviertje stapelen.


Weer naast elkaar....


Wat zijn het mooie vogeltjes, en wat prees ik mij gelukkig dat ik er op dat moment was....en dat de enige wandelaar op het pad was blijven staan, op een afstandje kijkend naar deze vogels.


Ze liepen nog wat om elkaar heen...

 
En terwijl het zonnetje langzaam achter de wolk verdween maakte ik een laatste foto en bedankte de pleviertjes voor dit mooie natuurmoment. Letterlijk het hoogtepunt van een prachtige ochtend die nog meer moois in petto had: Jonge meerkoetjes die gevoerd worden en mama fuut die heel boos werd....maar dat in een andere blog.
Ondanks de donkere wolken, de wind en later de regen heb ik enorm genoten van een paar uurtjes Poelgeest Polders. Een klein gebiedje dat zoveel te bieden heeft en ook nog eens dichtbij huis, mij hoor je niet klagen.

woensdag 1 mei 2013

The Circle of life

Jong leven in de Poelgeest polder. De kleine dieren hebben een hoog schattigheids gehalte dus deze blog zal beginnen met een aantal "agossie, wat lief" foto's.
Het duurde even maar eind april waren daar toch de eerste lammetjes. De schapen waren ook weer losgelaten in de polder, waardoor je goed moest kijken waar je liep, want de schapenstront lag overal.
Dit kleintje was niet bang en kwam vrolijk op mij af gerend. Jong, onschuldig en nog niet wetende wat hem / haar in het leven te wachten staat.


Lente! Helaas wilde het lammetje echt niet kijken, het bleef maar grazen. Het gras begint er alweer lekker fris groen uit te zien. Dat is maar goed ook want er zijn meer grazers.


Agosssie wat lief (ja hoor daar issie dan)...dit is toch gewoon super schattig.

En dit gansje is ook so cute, die kleine onhandige vleugeltjes.
Ik was in de polder ergens in het gras gaan zitten, op een plek waar de ganzenfamilies in de buurt waren. Na een tijdje waren ze aan mij gewend en kon ik voorzichtig iets dichterbij komen. Zo deed ik dat steeds, blijven wachten en kijken of de ganzen niet onrustig worden.  De ouders sloegen niet aan en begonnen niet te blazen dus ik kon op zo'n afstandje van 5 meter deze foto's maken.

De kleintjes liepen allemaal door elkaar heen, dus het was heel lastig om een gansje goed en vrij van andere gansjes op de foto te zetten.

Een treintje met iets oudere ganzenkuikens.

Toch al ietsje minder schattig.
En van minder schattig gaan we naar helemaal niet schattig. De blogtitel heet "Circle of life". Ik begon met de jonge dieren waarvan het leven net begonnen is.
Maar in de voedselketen zijn er ook dieren die door andere dieren worden gegeten, en zo was ik getuige van de onfortuinlijke kikker wiens leven eindigde in de bek van de blauwe reiger.
Voor wie dit liever niet ziet..snel door scrollen naar beneden (6 foto's overslaan).
 

En de kikker was verdwenen. Deze reiger eet ook jonge gansjes dus voor de lieve schattige pulletjes blijft het oppassen geblazen. In de kringloop van het leven is het bij de dieren een kwestie van eten en gegeten worden. Ook de kleine gansjes uit deze blog moeten goed meneer reiger in de gaten houden, want ook dat staat er wel eens op zijn menu.


En om weer met lief en schattig te eindigen, nog 1 foto van het lammetje, en zo is ook de blog circel weer rond.