zondag 27 januari 2013

Lentevreugd Winter 2013

Lentevreugd is de naam van een klein natuurgebiedje tussen Katwijk en Wassenaar. Het voormalige bollenveld is omgetoverd tot een natuurgebied met een beek, grasland en duindoornstruiken. Het gebied wordt begraasd door Schotse Hooglanders en Konikspaarden. Dus er is altijd wel wat te zien.

De karakteristieke Lentevreugd foto met de twee bomen.

Een van de konikspaarden die even los was van de kudde. De paarden en koeien liepen allemaal door elkaar, ze hadden net wat te eten gehad van een boswachter/ natuurbeheerder. Hij vertelde dat de dieren in de zomer genoeg voedsel hebben, maar in de winter moeten ze bijvoeren.


Een grote grazer. Groot zijn de Schotse Hooglanders zeker, maar het zijn goedaardige dieren. De boswachter die aan het voeren was vertelde dat deze dieren niemand kwaad doen zolang je ze met rust laat. Als er jongen zijn bewaar je natuurlijk wat meer afstand, maar deze dieren waren aardig benaderbaar. De boswachter kreeg zelfs meneer de stier nog even aan zijn hand snuffelen.

Dit vond ik heel vreemd om in Februari te zien. Een kalfje. De boswachter was alweer weg, anders had ik het aan hem gevraagd of dit kalfje in de winter is geboren. Later zag ik nog zo'n kleintje lopen.

Dit kleintje had dorst en dronk nog even wat bij mama koe.

Nog even het konikspaard vanaf een laag standpunt. Het paard stond mooi op een heuveltje. En het lijkt of ik heel dichtbij stond, maar met een zoomlens kun je ver komen. Ik vind de paarden enger dan de koeien, onvoorspelbaarder.
Het kleine  kalfje was heel erg nieuwsgierig en kwam steeds een stapje meer in mijn richting.
Ik liet het kalfje lekker gaan (na een paar foto's natuurlijk) en wandelde naar de uitgang van het gebiedje. Je kan een rondwandeling maken van zo'n 3 kilometer (rode paaltjes). In de winter zijn de paden wel erg drassig, dus goede schoenen of laarzen zijn hier aanbevolen.




Ik was wel wat teleurgesteld dat ik in Lentevreugd geen enkele vogel foto heb gemaakt. Ik hoorde wel wat puttertjes en meesjes, maar verder was er niets op vogelgebied. Ik hoopte op een roofvogel. Die vond ik uiteindelijk op de terugweg bij het Valkenburgse meer. Deze buizerd bleef zelfs zitten toen ik van miijn fiets stapte om de foto te maken, helaas wel met takken en tegenlicht, maar zo dichtbij heb ik nog niet vaak een buizerd gezien en kunnen fotograferen.

Even daarvoor was ik echtbaar kuifeend tegen gekomen. Meneer kuifeend lijkt wel een beetje boos te kijken.
Ja, en toen dacht ik even dat het lente werd op deze 8e februari:

De futen hadden duidelijk al lentekriebels. Deze fuut sloofde zich ontzettend uit voor een andere fuut. En ja hoor, hij of zij hapte toe.

Love is in the air. Het was een kortstondig onderonsje, de futen gingen ieder hun eigen weg.

Dan maar weer even poetsen tot de volgende toenaderingspoging.
Een ochtendje lentevreugd leverde dus toch nog bijzondere en mooie natuurmomenten op. Daarnaast was het heerlijk weer voor een fietstochtje van zon'n 14 kilometer (enkele reis), waarvan vooral het laatste stuk vanaf het Valkenburgse meer langs boerderijen naar Wassenaar (binnendoor) erg mooi was.

zaterdag 26 januari 2013

vos vangt muis (AWD)

Terwijl het buiten regent en de storm rond het huis giert ga ik nog even terug naar die mooie winterdag, vrijdag 25 Januari. Wandelend over het pad langs het Schusterkanaal in de Amsterdamse waterleiding duinen, zagen we ineens een vos. Het was een redelijke afstand, maar we konden iets heel bijzonders vastleggen. In de hoofdrollen: een klein diertje, muis of mol, ik ben er nog niet uit wat het is, en een vos.
Waarschuwing vooraf: Misschien is deze blog niet voor iedere volger leuk om te zien, want voor het kleine diertje loopt het niet goed af.
Hoe de vos een muis vangt.
Op het wandelpad komt een vos ons tegemoet lopen, fotograferen is lastig want we hebben wat tegenlicht van de uitbundig schijnende zon.
De vos heeft wat gezien of gehoord, kijkt opzij richting de duinhelling.
De volgende serie vertelt vooral een verhaal en gaat het niet om de kwalitatief mooiste foto's, dat lukte niet (afstand en tegenlicht is lastig met mijn camera).
Het vosje loopt even tegen de helling op. Wij hadden nog geen vermoeden wat er hierna zou gaan gebeuren.

Maar we bleven op voldoende afstand afwachten.........
Sluipend gaat de vos omhoog, op een gegeven moment maakt hij een sprong......ja helaas heb ik dat fotomoment gemist....en hij heeft iets gevangen.

Wat is het? Een muis denken we. De vos gaat eerst nog wat spelen met zijn prooi en gooit het arme kleine muisje op de weg.
Het muisje blijft even liggen, de vos komt eraan om nog even te spelen. Maar de muis laat zich niet zomaar vangen en wil er vandoor gaan.
Het muisje probeert er vandoor te gaan. De vos gaat er weer achteraan, want hij wil zijn lunch toch niet laten ontsnappen?
Wat zou er in de  koppies van beide dieren omgaan op dit moment?
De vos vind het welletjes. Genoeg gespeelt, het is lunch tijd.
Hap. Het onfortuinlijke muisje verdwijnt in de bek van de vos. In een mum van tijd heeft de vos het diertje opgegeten.

Vervolgens likt de vos nog even zijn bek af en komt dan van de helling af in onze richting.
Met een voldane blik (zie vorige blog) loopt hij op ons af....en voorbij.....

Ik had mijn camera nog helemaal ingezoomd op de helling en de vos naderde zo snel dat ik niet snel genoeg kon terug zoomen, dus hij komt nogal beeldvullend voorbij gewandeld.
Een onvergetelijk moment, vooral omdat we vermoedden dat dit een van de tamme schuilhut vossen is, dan is het goed te zien dat het dier nog zelf op jacht gaat en dit heel goed kan, zoals een echte vos ook hoort te doen. Er zijn mensen die deze foto's beslist niet prettig vinden, maar het hoort ook bij de natuur. Dat is toch eten en gegeten worden. En deze blog laat ook de hardheid van het bestaan van de dieren in de Waterleidingduinen zien. De vos moet jagen om te eten en de muis moet rennen voor zijn leven. Dat is ook natuur.

mosjes en gezwam

Deze blog was even blijven staan. Ik had hem niet eerder geplaatst omdat ie anders ondergesneeuwd zou raken in de winterse sneeuwblogs, en dat zou toch jammer zijn.
Ook in de winter kun je heel goed macrofoto's maken. Er is genoeg klein spul om je op uit te leven met de macrolens. Het zijn dan niet de kleine beestjes, maar meer de mosjes en zwammetjes die voor leuke fotomomentjes kunnen zorgen. Hier wat macro foto's uit Cronesteijn en de AWD. De foto's zijn van begin januari.

Spelen met scherptediepte. De sporekapsels van dit mosje (waar ik de naam niet van weet) lenen zich daar goed voor.

Het blijft lastig om het onderwerp goed scherp te krijgen, welllicht kom ik dan gewoon te  kort met miijn camera of was hier het licht even niet voldoende, maar dat rode sporekapsel had ik graag wat scherper gehad.



Het is zo leuk om die hele kleine sporekapsels zo in beeld te brengen.

Ook klein, en niet alleen in de herfst  te zien: geweizwammetje. Ik was net zo lang aan het draaien met de camera tot ik de juiste achtergrond had gevonden (een rustige achtergrond, die een heel andere sfeer heeft dan de oranje herfst achtergrond die ik eerder had bij een geweizwammetje).

Groen bekertjes mos

Een plukje rendier mos op een tak, alsof het erop gedrappeerd is, zoals het ook zo mooi op Kerststukjes wordt aangebracht. Ik heb dit mos ook lange tijd "kerststukjesmos"genoemd.

Gewoon een bemoste tak met twee soorten mos en nog wat ijskristalletjes van de vorst. Zo mooi kunnen de kleine dingen van de natuur zijn.

Close up van een judasoor, ik vond het wel grappig, beetje abstract en voor kenners van zwammen toch zeker nog wel herkenbaar.

De rijp op het mosje. Niet helemaal zoals ik het wilde, ik kreeg het maar niet voor elkaar om dat rechtopstaande stukje mos scherp te krijgen. Maar het plaatje, zo met de het laagje wit, vond ik toch wel mooi.

En als laaatste weer eentje uit Cronesteijn. Ik vond hier de achtergrond heel mooi. De sporekapsels....missschien iets te druk, maar ik ga niets weghalen in de natuur voor een mooie foto, dus die onderste die ik eigenlijk niet een beeld wilde, mocht gewoon blijven staan.
Ik vind dit echt heel leuk om te doen, maar merk ook dat ik nog wel wat mag oefenen, want de scherpte laat het wel eens wat afweten. Maar meer oefenen, met dit soort fotografie, ik vind het alleen maar leuk, dus er komen vast in de toekomst meer van dit soort fotoblogjes.

donderdag 24 januari 2013

vossen en wintergasten in de AWD

Vorige week vrijdag, onder iets minder zonnige omstandigheden dan twee dagen eerder, kon ik weer een paar mooie winterse plaatjes schieten in de AWD.

u er sneeuw ligt, probeer ik toch even op mijn vrije dagen naar de Amsterdamse waterleiding Duinen te gaan. Vooral voor de wintergasten, die er nu volop aanwezig zijn, maar ook voor vosjes in de sneeuw. Het blijft natuurlijk geweldig om deze dieren in het besneeuwde landschap te fotograferen. Vorige week Woensdag was er maar 1 vosje dat zich heel eventjes liet zien. Vrijdag had ik meer geluk om wat vossen foto's te maken.
De weers- en lichtomstandigheden waren wel stukken minder maar dat mocht de pret niet drukken.

 Op vrijdag 18 Januari wandelde ik met Loes om even na half 9 het gebied in. Het was nog donker, een mooie zonsopkomst was er op deze bewolkte dag niet. Langs het betonnen kanaaltje was een gele kwikstaart ons aan het plagen door steeds weg te vliegen op het moment dat wij een foto wilden maken. We besloten door te lopen via het Zwarteveld kanaal, richting de bekende vosssen plek.
Al is de scherpte niet helemaal goed, een snoet met sneeuw en sneeuw in de staart dat is toch zo mooi om vast te leggen.


Maar ook deze vos hield het voor gezien en verdween, de vele fotografen achterlatend.
Wij vermaakten ons nog even met het leuke roodborstje, die foto's stonden al in de vorige blog, voordat we verder liepen in de richting van de wilde zwanen.

We zagen verschillende groepjes, bij elkaar toch zeker zo'n 20 vogels. Hier een groepje van drie volwassen zwanen, die ik toch het mooiste vind. De jonge wilde zwanen zijn met hun grijze veren en snavel toch een stuk minder opvallend uit. Omdat de wilde zwaan een van mijn favoriete wintergasten is, plaats ik wederom een foto van deze vogels.

De grote zaagbek eend, die had ik eerder al eens in een blog staan, zowel het mannetje als het vrouwtje, bij mooi licht. Deze foto van mevrouw zaagbek op het ijs vond ik wel grappig, naast haar een rustende wintertaling.

De wintertaling werd even later wakker en zwom weg om daarna op te vliegen. Loes heeft deze taling er prachtig vliegend op staan, kijk maar op haar blog.

Het landschap van het zwarteveld kanaal, nog niet helemaal dichtgevroren, maar ik ben benieuwd hoe lang dat nog duurt.

Een kramsvogel tussen het riet. Net als de gele kwikstaart speelde ook deze kramsvogel het spelletje met ons. Op een gegeven moment bleef de vogel toch redelijk rustig zitten.

Een vrouwtjes merel en een koperwiek. Beide vogels horen, net als de kramsvogel, tot de lijster familie. Leuk om de verschillen tussen deze soorten te zien.

Een ijsvogeltje in het riet, te ver, te weinig licht, maar toch even op de foto gezet.


Ook de gele kwikstaart zat te ver weg voor een mooie foto. En hij zat er zo leuk op dat plukje sneeuw.
Een heerlijke dag, Loes en ik hebben zo'n 8 uur in het gebied doorgebracht, vooral lopend, soms liggend in de sneeuw voor een mooie foto en we hebben zelfs zittend op wat houten balken ons brood gegeten. Zo'n dagje in de natuur doet een mens goed, ook als het voor fotograferen niet optimaal is, er was genoeg te zien en te genieten.

maandag 21 januari 2013

Roodborstje in de sneeuw

Dit leuke roodborstje bezorgde mij veel mooie fotomomentjes. Klik HIER voor de blog

zaterdag 19 januari 2013

roodborstje in de sneeuw (AWD)

Wat zijn ze toch leuk, die roodborstjes, die bijzonderopvallen wanneer het landschap is veranderd in een witte wereld. Hier een serie met alleen maar roodborstjesfoto's die tijdens mijn laatste twee bezoekjes aan de AWD maakte.

Een opvallende verschijning in het witte landschap.

Het vogeltje steekt af en toe zijn snaveltje in de sneeuw om te drinken, door de smeltende sneeuw krijgen de vogels toch  genoeg vocht binnen.



Ook zittend op een takje zijn ze een opvallende verschijning.

Het roodborstje hoort tot de lijsterfamilie en de orde van de zangvogels. Roodborstjes zijn insekteneters en hebben een eigen territorium. Ze willen ook geen soortgenoot in de buurt hebben, die wordt vaak op hardhandige wijze verjaagd. In de wintermaanden als er geen insekten zijn, eten ze ook wel zaden en havermout op de voedertafel is voor deze vogels ook erg lekker.
Het zou mij niets verbazen dat we op diezelfde plek zowel woensdag als vrijdag hetzelfde vogeltje voor de lens hebben gehad.


Zo zittend in de sneeuw vind ik ze het leukst.
In de wintermaanden trekt een deel van onze roodborstjes naaar het zuiden, maar er zijn er ook die blijven overwinteren in Nederland. Deze worden aangevuld met roodborsten uit het oosten en noorden. Het lijkt erop dat de Oosterlingen en Noorderlingen minder schuw zijn dan onze eigen roodborsten. Het vogeltje dat ik hier heb gefotografeerd was heel erg tam. Mensen met een compact camera konden hem binnen een meter naderen en het beestje kwam zelfs naar ons toe toen we even een broodje aten.


In het zonnetje.
De zang van de roodborstjes is het hele jaar door te horen, soms zelfs nog voor zonsopkomst. Ook de vrouwtjes roodborsten zingen. In de wintermaanden kun je zelfs in de hele vroege ochtend als het nog donker is een roodborstje horen zingen: een serie hoge tonen. Soms laten ze ook een soort tjik, tsjik geluid horen.


En twee dagen later weer in de sneeuw, maar zonder zon, die liet zich de hele dag niet zien.
Jonge roodborsten hebben nog geen rode borst, zo zijn ze beter gecamoufleerd. Ik heb wel eens gehoord dat wanneer een mannetje een grote rode vlek op de borst heeft dat dit dan een mannetje is dat populair is bij de vrouwtjes roodborsten.


Stoer rechtop staan.
Dit waren een aantal van de vele roodborstfoto's die ik op deze twee dagen maakte. De kou vergetend, plat in de sneeuw.....
Bedankt voor alle leuke reacties op mijn vorige blog Sneeuwpret in de AWD , de volgende blog blijft nog even in winterse sferen: weer AWD: vossen en wintergasten.